“Küçük Kadınlar”: Karakter odaklaması olmayan bir klasikin mükemmel yeni versiyonu

Greta Gerwig ile ilk kez 2018’de büyük ekrana giren ilk yönetmenlik denemesi “Lady Bird” i izlediğimde tanıtıldım. Bir arkadaşım tarafından filmi izlemeye davet edildim ve Gerwig’i hiç duymadım, bu yüzden çok fazla sahip değildim gelecek filmden beklentiler. Bununla birlikte, film, drama ve komediyi harmanlayarak, bizi sıcak bir şekilde karşılayarak ve kalbimizde bir tutam acı mutluluk bırakarak bir anne-kız ilişkisini güzel bir şekilde tasvir etti.

Kaliforniya, Sacramento’da geçen film biyopsi. Saoirse Ronan tarafından muazzam bir şekilde oynanan Christine McPherson, kendisine Lady Bird adını veren 17 yaşında bir kız. Kendisini adlandırarak, Gerwig’in evine çok benzeyen bir hemşire ve bilgisayar programcısı olan ebeveynlerinin atfettiği karakteri terk ediyor. Ergenlik dünyasının dalgalanmalarına dalma başarısı ile bu dramatik 90. ​​Akademi Ödülleri’nde En İyi Film ve En İyi Kadın Oyuncu da dahil olmak üzere beş aday kazandı.

Bu tatlı hikayeyi aklımda tutarak, Gerwig’in ikinci girişiminin ne hakkında olacağını merak ediyordum. Son olarak, Louisa May Alcott’un ünlü isim eşliğinde romanının yeniden yazımı olan “Küçük Kadınlar”, film meraklılarını Gerwig’in yeni bir çağ draması olarak büyülemeye başladı. Mart ailesinden dört küçük kadının hikayesini ekrana getiren film, 1860’lardan İç Savaş’ın sonuna kadar sürüyor. Küçük ve önemsiz değişikliklerle Gerwig, filmdeki orijinal hikayeyle kabaca karşılaştırılabilir bir arsa sunar.

İçten yapımlar, Emma Watson, Saoirse Ronan, Eliza Scanlen, Florence Pugh tarafından canlandırılan dört Mart kızını – Meg, Jo, Beth ve Amy – çok sevdiğim çok gelişmiş bir şekilde tanıtıyor. Kızlar kendi yollarında çok gerçek, yani hem zayıf hem de güçlü yanları var. Üç boyutlu karakterler olarak tasvir edilirken, onlar hakkında çok samimi olan şey, hepsinin daha iyi olmaya çalışmaları ve birbirleri için orada olmak istemeleri. Bu nedenle, filmin dört kızın çocukluktan yetişkinliğe yolculuğunun basit bir hikayesi olmadığını söyleyebilirim. Aksine, kişisel gelişim mücadelelerini kendi yollarında verir ancak kardeşlik ve ailevi görev diğer tarafta da olur.

Mükemmelliğe ihtiyaç duymadan gerçekçi yansımaların yanı sıra, filmdeki karakter gelişimi de cinsiyet stereotiplerinin geçerliliğini sorguluyor. Hepimizin bildiği gibi, 19. yüzyıldaki cinsiyet rolleri çoğunlukla sömürge dönemindekilerle aynıydı. Kısacası, kadınların aile ekonomisine katkıda bulunmaktan ziyade, aile içi kültle uyumlu olarak eş ve annenin rolündeki evi temizlemesi ve beslemesi bekleniyordu. O zaman diliminde, erkekler dış dünyayla uğraşırken tek ekmekçi olarak görülüyordu. Bu zihniyet genellikle Meryl Streep tarafından muhteşem bir şekilde oynanan Mart Teyze tarafından belirtilse de, filmde, özellikle tartışmalı bir kadın olmak istemeyen ve kendi parasını kazanmakta ısrar eden Jo tarafından parçalanıyor. Teyzesi ve toplumu için ne kadar sinir bozucu olursa olsun, sonunda evini devralır ve okula dönüştürür. Jo, cinsiyet kalıpyargılarını yıkan tek karakter değil. Timothee Chalamet’in oynadığı yan kapıdaki çocuk Laurie, çoğu zaman kadınsı davranan erkeksi arayışı takip etmiyor.

Cinsiyet rollerinin karakter yaratılması ve incelenmesi, setteki olumlu taraflardır, ancak benim için film hakkında çok rahatsız edici bir nokta var. Filmin bir klasiğe modern bir görünüm sunduğunu ve hem çağdaş hem de kült açıları harmanlamayı başardığını kabul ediyorum. Bu başarının sadece yönetmenin yazma becerilerine değil, aynı zamanda renk paleti de dahil olmak üzere görselliğe dayandığını düşünüyorum. Sorun şu ki, tüm hikaye boyunca olayları Jo perspektifinden izliyoruz. Filmleri bir anlatıcı açısından doğrusal olmayan bir biçimde izlemeye karşı değilim, ama böyle gelişmiş karakterleriniz varken başkalarını görmezden gelmek üzücü. Üretimde öne çıkan ve onu destekleyen karakterler arasında cilalamak isteyen sadece bir taneniz varsa, böyle bir tekniği kullanmak mantıklıdır. Ancak, destekleyici rollerin “Küçük Kadınlar” da Watson, Laura Dern, Chalamet ve Streep gibi inanılmaz aktörler tarafından canlandırıldığını unutmayın.

Bu küçük konuya rağmen, üretim yılın en büyük filmlerinden biri olarak ön plana çıkıyor. Renklerden geçmiş ve şimdiki sahnelerin geçişine kadar görsel unsurlar noktaya gelirken ve hikaye mükemmel yeteneklerle tasvir edilen tamamen gelişmiş karakterler tarafından desteklenirken, “Küçük Kadınlar” izleyicilere hoş ve mutlu bir sonla veda ediyor. Oturun ve bu nazik aile dramına göz atmayı unutmayın.