Qing İmparatorluğu’ndan Halk Cumhuriyetine, Çin’in ayrılıkçılık konusundaki endişeleri derinleşiyor

Kentin genel müdürü Carrie Lam, yasanın “Hong Kong’un uzun vadeli refahını ve istikrarını” sağlayacağını söyledi.

Devletler ve ayrılıkçılar

Ayrılıkçılık, dünya çapında birçok halkın kendi ülkesi için istediği ya da uluslararası hukukun ilkesi olarak “kendi kaderini tayin etme” nin öneminin önemi olmaksızın dünya çapında bir normdur.

Keating, “Soğuk Savaş’ın sona ermesinden bu yana, küresel bir norm, 20. yüzyılın sonlarında olduğu gibi haritanın yerine donma olan kartografik durağanlığı güçlendirdi.” Dedi. Diyerek şöyle devam etti: “Haritada normlar etnik ve dini çatışmaların artmasına rağmen bu norm geçerli.”

Bitişik Çin

Bu normun Çin’den daha güçlü veya daha güçlü olduğu hiçbir yerde yoktur.

Aynı şey Çin’in Tibet ve Sincan gibi hükümet tarafından ayrılmaz olarak adlandırılan diğer bölgeleri için de geçerlidir. Bu bölgeler de genellikle Çin’in kontrolü veya etkisi altındayken, modern ulusluk anlayışlarından tamamen çıkarılan daha geniş bir emperyal sistemin parçasıydı.

“Modern Çin’in sınırları etnik Çin (veya Han) halkının ortak kültürünün tarihi sınırlarına ya da premodern Çin devletinin sınırlarına karşılık gelmiyor,” diye yazıyor Esherick “Qing nasıl Çin oldu”.

“Bugünkü Çin topraklarının tam yarısı, iktidar evinin Han Çin değil, Mançu’nun Büyük Duvar’ın ötesine girdiği bir hanedan olan Qing hanedanlığı sırasında fetih tarafından satın alındı. Bu genişlemenin çoğu sadece 18’inde gerçekleşti. yüzyıl.”

Williams College’daki Asya çalışmaları başkanı Sam Crane, Qing İmparatorluğu’na haraç veren ve etki alanı altında olan birçok eyalet ve bölgenin Çin tarafından Çin veya Çin medeniyetinin bir parçası olarak kabul edilmeyeceğini söyledi.

Yetkili, “İmparatorluk politik kontrolü tekil, ortak, modern bir ulusal kimlik almadı” dedi. “1949’a geldiğimizde, Tibet ve Uygurların” Çin ulusunun “bir parçası olduğu iddiası, Qing’inkinden çok daha büyük bir ölçüde kurulur ve bu nedenle daha fazla özerklik talep eden ilgili siyasi bahisler çok daha yüksektir.”

Anti-bölücülük

Modern bir ulus devlet fikri – ortak kültür, dil veya etnik kökenle birleşmiş bir insan – geleneksel olarak, Kutsal Roma İmparatorluğu’nun monarşik olmayan iki bağımsızlığını tanıdığı 17. yüzyılın ortalarında bir dizi anlaşmaya sabitlenmiştir. eyaletler, İsviçre ve Hollanda

Keating’e göre, ulus devletlerin kıta çapında milliyetçiliğin yükselişiyle hükümetlerden ya da imparatorluklardan daha önemli hale geldikleri noktadan sonra ulus devletlerin giderek “uluslararası siyasetteki en önemli birimler” haline geldiği nokta bu.

Bu hemen gerçekleşmedi ve Avrupa’nın büyük imparatorluklarının dağılması 20. yüzyıla kadar tam olarak gerçekleşmeyecekti. Asya’da da, Qing, yeni Britanya, Fransa ve Japonya gibi yeni iddialı ulus devletler tarafından meydan okunana kadar, imparatorluk anlayışının benzer bir yönde değişmeye başladığı görülmedi.

İmparatorluk sınırlarını benimsemesine rağmen, Çing’in düşüşünden bu yana, Çin kendisini modern bir ulus devlet olarak tamamen yeniden icat etti ve sınırlarının içindeki tüm unsurları, Çin.

Ulus devlet kavramı da zaman içinde geriye doğru genişletildi, böylece geleneksel halkları etnik, dilsel veya kültürel olarak Çin’in doğusundakilerle etnik olarak çok az bağlantısı olan Tibet ve Sincan gibi eski emperyal bölgeler “eski zamanlardan beri ülkenin bir parçası” haline geldi. Liu ve diğer Çinli yetkililerin tartıştığı gibi.

Statüko lehine küresel norm hakkında yazan Keating, “ayrılma hareketlerinin başarılı olmasına izin verilirse, Pandora’nın tehlikeli ayrılıkçılık kutusunu açacağı varsayımıydı” dedi.

Bu, özellikle, tek bir bağımsızlık yanlısı domino’nun bir dizi toprak huzursuzluğu başlatabildiği Çin’de doğrudur.

Pekin, kısmen Han Çin’in her iki bölgeye kitlesel göçünü teşvik etmenin yanı sıra eğitim, dil ve din Sinemasyon politikalarını ilerleterek Sincan ve Tibet’te bağımsızlık arzusunu ele aldı. Her iki alanın değişen etnik yapısı, her iki bölgede de milyonlarca Han Çinlinin yaşadığı Çin’e göre ırksal veya kültürel farklılık fikrine dayanan kendi kaderini tayin hakkını savunmayı zorlaştırıyor.

Hong Kong ve Tayvan, statükoyu farklı bir şekilde tehdit ediyor. Her ikisi de çoğunluğu Han Çin’dir ve bu alanlarda Pekin’e karşı yapılan antipati, milliyetçiliğe değil, anakaradaki politik sistemin reddedilmesine dayanmaktadır. Her iki bölgeden de tamamen bağımsız olmaları durumunda, bu, tarihi bir Çin’in her zaman var olduğu ve her zaman olması gerektiği fikrine dayanarak PRC’nin meşruiyet iddialarını baltalayabilir.

Bu fikre meydan okumak her yerde tartışmalıdır – Çin’de İskoçya, Katalonya üzerinden İspanya veya Kırım üzerinden Rusya ve Ukrayna gibi Çin’de olduğu kadar. Ancak Keating’in yazdığı gibi: “Dünyadaki mevcut ülkeler kendi başlarına iyi değiller; içlerinde yaşayan insanlar için olduğu kadar dünya için de güvenlik ve genel refah sağlamaya yardımcı oldukları ölçüde faydalıdırlar. bütün.

“Bunu yapamadıklarında, ilk dürtüümüz, sadece korunmaları gerektiğini belirtmek için değil, nasıl geliştirilebileceklerini sormak olmalıdır.”