Çöl teleskopu evrenimizi yaşlandırmayı hedefliyor

Başka bir teleskop, Evrenin yaşı ve genişleme oranı hakkındaki tartışmaya girdi.

Bu konu son zamanlarda farklı astronomik tesisler ve teknikler kullanan bilim adamları arasında enerjik bir konu haline gelmiştir.

Yeni katılan Şili’deki Atacama Kozmoloji Teleskobu.

Gökyüzündeki “en eski ışığı” inceliyor ve Big Bang’in 13.77 milyar yıl önce meydana geldiği, 40 milyon yıl verdiği veya aldığı sonucuna varıldı.

• ‘Siyah nötron yıldızı’ keşfi astronomiyi değiştirdi
• X-ışını Evreninin nefes kesen yeni haritası

Bu, 2010’ların başında eski ışığı haritalayan Avrupa’nın amiral gemisi Planck uzay gözlemevi misyonundan aldığımız neredeyse aynı sayı.

Ama sorun burada yatıyor çünkü farklı yöntemler kullanan diğer teleskoplar birkaç yüz milyon yaşından küçük yaşlarla ortaya çıktı.

Hepsi yapmaya çalıştıkları, Hubble Sabiti olarak bilinen şeyi ölçmek – gökbilimcilerin kozmik genişlemeyi tanımlamak için kullandıkları değer.

Ne kadar uzağa bakarsanız, galaksiler bizden o kadar hızlı uzaklaşıyor. Amerikalı astronom Edwin Hubble bu ilişkiyi 1929’da ilk kez detaylandırdığından beri, araştırmacılar titizlikle bir numara koymaya çalıştılar.

Başlıca iki yaklaşım var. Birincisi, yerel değişken (cepheids) ve patlayan (süpernova) yıldızlara olan mesafeyi haritalamak ve hareketlerinden durgunluk oranını ölçmeye çalışmaktır. Diğeri, Büyük Patlama’dan kısa bir süre sonra kozmosun durumuna bakmak ve bu erken dönemde işyerinde fizik hakkında bildiklerimizi kullanarak sabitin ne olacağını tahmin etmektir.

Planck ve şimdi ACT, bu ikinci konsepti takip etti. Bunu yapmak için, ikisi de Kozmik Mikrodalga Arkaplanını araştırdı.

SPK, evren nötr hidrojen atomlarının oluşumuna izin vermek için yeterince soğuduktan sonra – kozmosun yaşamına yaklaşık 380.000 yıl kadar – uzayda süpüren ilk ışıktı.

Işık, dünyayı mikrodalga frekanslarında neredeyse eşit bir parıltıyla yıkar ve mutlak sıfırın sadece 2.7 derece üzerinde bir sıcaklık profiline sahiptir.

Ancak bu sinyaldeki küçük sapmaları ve ışığın bize doğru geldiğinde büküldüğünü veya polarize edildiğini tespit etmek mümkündür – bir bilgi kaynağını çıkarmak için. Bu bilgi külçelerinden biri Hubble Sabiti için değerdir.

ACT’nin arkasındaki uluslararası ekip rakamını Çarşamba günü arXiv baskı öncesi sunucusunda (tam hakem değil) bir makalede yayınladı.

Bu sayı megaparlar için saniyede 67.6 kilometredir – megaparlar 3.26 milyon ışıkyılıdır.

Başka bir deyişle – Evrenin genişlemesi, uzaya daha fazla baktığımız her 3.26 milyon ışıkyılı için saniyede 67.6km artar. Planck’ın bu sayının versiyonu 67.4 idi.

• Gaia hızlı kozmik genişlemeyi saatler
• Yerçekimi dalgaları kozmik genişlemeye ipucu verir

Şaşırmalı mıyız? Benzer yaklaşımlar çok benzer sonuçlar vermemeli midir?

İngiltere’deki Cardiff Üniversitesi’nden ACT işbirlikçisi Prof Erminia Calabrese, bunun bir düzeyde doğru olduğunu ancak deneylerin herhangi bir çelişki ortaya çıkarmak için yeterince farklı olduğunu savunuyor.

“Nasıl deney yapılacağını anlarsanız ve fizik açısından neyi modelleyeceğinizi anlarsanız – evet, haklısınız, belki de aynı şeyi bulmanız büyük bir sürpriz değil. Ama bu deneyler farklıydı,” BBC News’e verdiği demeçte.

“Planck uzaya gitti, yerde kaldık; yerde kaldığınızda ve daha yüksek hassasiyete sahip olduğunuzda, daha küçük açısal ölçekler gözlemliyorsunuz ve bunların mutlaka aynı şekilde davranması gerekmiyor. Bir süreç olabilirdi. ya da size farklı ölçeklerde farklı fizik veren bir mekanizma. Bu bir sonuç olabilirdi. “

Karşılaştırma için, alternatif yaklaşımı kullanan teleskoplar, megaparlar / saniye başına saniyede yaklaşık 74km olan bir Hubble Sabiti üretir.

Bu diğer kamp, ​​güçlü Hubble Uzay Teleskobu’nun kendisini ve yakındaki yıldızların konumlarını astronomi tarihinde görülmemiş bir hassasiyetle eşleştiren Gaia uzay gözlemevini içeriyor.

Her iki grup şimdi kendi ölçümlerindeki belirsizlikleri, aralarındaki boşluğun çözülemez hale geldiğini azalttı. Biri ya da her ikisi bir yerde yanlış, ya da belki de her iki tarafın da kavramadığı yeni fizik var.

“Isobla veya süpernova veri kümelerinde (veya her ikisinde) tamamen açıklanmayan bazı küçük önyargılar olması mümkündür. Ancak gözlemler iyileştikçe bunun ne olabileceğini görmek daha da zorlaşıyor” dedi Prof Isobel İngiltere Lancaster Üniversitesi’nden Hook.

“Alternatif, Evren hakkında anlamadığımız temel bir şey olması.

“Tutarsızlığı açıklamaya çalışan birkaç teori var – bir fikir, Evrendeki bazı ekstra erken genişlemenin SPK’yı ‘kıstas’ı’ varsayılandan farklı bir fiziksel boyut haline getirmesidir. Ama bu teorilerle de sorunlar var. Hangi tarafta olduğumu bilmiyorum, ama bu büyüleyici bir tartışma! ” BBC News’e verdiği demeçte.

[email protected] ve beni Twitter’da takip et: @BBCAmos