No Bears film incelemesi ve özeti (2022)

“Ayı Yok”, koşulların gerektirdiği şekilde daha sonraki çalışmalarıyla uyumlu olan ancak şaşırtıcı bir çalışmayla sonuçlanacak şekilde onlardan kopan bir resim.

Film, Panahi’nin asla yapmayacağı türden geleneksel uzun metrajlı film gibi görünen bir sahneyle başlıyor. Adam, Bakhtiar (Bakhtiar Banji), kız arkadaşı Zara’yı (Mina Cavani) garsonluk görevinden çağırır ve ona müjdeli haberi verir. Ona farklı bir isimle pasaport aldı ve Paris’e bir uçuş rezervasyonu yaptı. Ülkeyi ayrı ayrı bırakmak yerine birlikte terk edecekleri haberlerinden ve ölülerden daha az memnun. Kesim talimatları asıl çekim yerinden değil de dizüstü bilgisayar başında oturan bir adamdan gelene kadar sahne gerginleşiyor.

Bu adam Panahi’dir. Yönetmen burada son filmlerine göre kendisinin kurgulanmış bir versiyonunu daha net bir şekilde canlandırıyor. Ayı Yok’ta Tahran’dan Türkiye yakınlarındaki İran’ın Çoban köyüne taşındı. Ekibi Türkiye sınırının ötesinde (Panahi’nin İran’dan ayrılması yasal olarak yasak) ve yeni filmini uzaktan yönetiyor. Çok geçmeden Wi-Fi bağlantısının kesilmesi gibi çok can sıkıcı bir sorunla karşı karşıya kalır. Sinyalini yeniden kazanmak için (en azından şimdilik) Donkişotvari bir girişimde bulunarak ev sahiplerinden birinden bir merdiven ister. Köylü, evliliğe hazırlık amacıyla köyde ilginç bir tören yapıldığını anlatır. Panahi gizli kalması gerektiğini hissediyor ama ilgisini çekiyor; Kameralarından birini köylüye ödünç verir ve ona nasıl fotoğraf çekileceği konusunda talimatlar verir. Panahi daha sonra rutin olarak birkaç fotoğraf çekiyor.

Bu noktadan itibaren “No Bears” bariz bir batma hissine sahip olmasına rağmen ikiye katlanıyormuş gibi görünen paralel yollar izliyor. Bakhtiar ve Zara’nın hikayesi, yönetmen Panahi için gerçek bir hikayeyi yeniden kurgulayan bir tür deneye dönüştü. Yaşam olayı. Panahi’nin geçirdiği törenin kaydedilmesi köyde bir kutu dolusu solucanın açılmasını sağlar. İran misafirperverliği efsanevi ve neredeyse kutsaldır, ancak bazı Çoban ileri gelenleriyle yaptığı konuşmada içlerinden biri şöyle diyor: “Tahran’ın etrafındaki bu kadar güzel köylere ve bu kadar güzel havaya rağmen, neden bu yere geldiniz?” Sınıra bu kadar yakın bir köy mü?” Sanatçı Panahi dürüst olmayı hedefler ama her fırsatta kendini bundan kaçmaya zorlanırken bulur.

Sosyal açıdan aktif bir sanatçı olma arzusu yarardan çok zarar getiriyor. Kurgusal Panahi, karanlıkta bir ışık olarak hizmet etmek yerine, her adımında kendisini daha da potansiyel bir dışlanmış haline getiriyor. Bu, “filmlerin ne kadar büyülü olduğu” konusundaki çağdaş peri tozuna bir cevap görevi gören yıkıcı, sade bir sonuca yol açıyor. No Bears’ta fotoğraf çekmek zorunludur ve tüm niyet ve amaçlar açısından lanetlidir.

Şimdi tiyatrolarda oynuyor.