Yetişen Bir Veganla Nasıl Türkçe Konuşulur, Georgia Garvey

Cadılar Bayramı fenerleri çürümeye başladıkça ve 5 yaşındaki çocuğumun “havalı görünen” yaprak koleksiyonu büyüdükçe, tüm işaretler bizim bir tatil çamur kaymasında olduğumuzu gösteriyor.

Evimizde aslında türkiye hakkında konuşuyoruz ve görünüşe göre türkiye hakkında da konuşuyoruz.

En büyük oğlum tanıdığım herkes arasında en iyi kalpli insandı ve birkaç hafta önce bana Şükran Günü’nde hindi yiyip yiyemeyeceğimizi sordu.

“Evet, her yıl bir tane oluyor” dedim.

Yüzü kırıştı.

“Kimsenin hindi yemesini istemiyorum” dedi. “Çok hoşlar.”

Ben hindilerin sadece “sevimli” olduğunu söyleyerek karşı çıkmak istedim.

Boğazlarından testisleri çıkan aşırı beslenmiş tavuklara benzediklerini ve muhtemelen Doğa Ana’nın en çirkin kuşları olduklarını -sıska ve alıngan, yalnız bir balığın iğrenç cıvıltısıyla- söylemek istedim ama bunu istemediğim için söylemek istedim. Onu zaten ağladığından daha fazla ağlatmaktan kaçındım.

Çocuğum gelişmekte olan bir vejetaryen gibi görünüyor ve bu beni birçok nedenden dolayı korkutuyor, ancak esas olarak onun yemesi için kabul edilebilir gıda maddelerinin listesinin zaten çok küçük olması ve çoğunlukla tavuk parçaları, pirinç ve tereyağlı makarna ile sınırlı olması nedeniyle.

Küçükken bana tavuk nugget’larını sormuştu:

“Külçelerdeki tavuğu öldürüyor muyuz?”

“Hayır, almıyoruz. Onu aldığımızda çoktan ölmüştür,” dedim kesin bir dille.

Bir süre, tavuk kanadı üreticilerinin, yaşlı tavukları ölüm döşeklerinden nazikçe kaldırmadan ve etlerini dinozor şekillerine dönüştürmeden önce doğal nedenlerle ölmelerini bekledikleri yanılgısına kapılmasına izin verdim.

Sonunda saçlarımın yarıldığını fark etti ve bu anlayış onun tavuk iştahını kesinlikle artırmadı.

Ancak Türkiye için durum farklı, hatta daha da kötü. Şükran Günü masasında hindiyi gördü ve hindi dinozor şeklinde değil. Başı ve ayakları kesilmiş, vücudundaki tüyler koparılmış bir hindiye benziyor.

Bu yıl ona bir süredir ilgisini çeken hindili börek yapacağımı söyledim ve harika bir fedakarlık olduğunu hissettim, hatta onunla hindi böreği yemeyi bile teklif ettim. (Vegan olacağını bilmemin diğer bir yolu da “tofurkey” kelimesi karşısında ürpermemesidir.)

Ama bu onun için yeterli değildi.

“Herkesin tofurki yemesini istiyorum” dedi. “Hiç kimse hindi yiyemez.”

Başımı salladım.

Ben de şöyle dedim: “Hindi yemenin yanlış olduğunu düşündüğünüzü biliyorum ama çoğu insan bunu yapmıyor. Başkalarını zorlayarak bizimle aynı fikirde olmalarını sağlayamayız. Yapılacak en iyi şey iyi bir örnek olmaktır. bize neden hindi yediğimizi sorar, onlara deriz ki… “Bunun nedeni hiçbir hindinin canını yakmak istemememizdir.”

Oğlum satılmış gibi görünmüyor. Şükran Günü aşçısı olarak benden bir kural koymamı istedi: Artık hindi yok.

“Hindileri öldürmek kötüdür.”

Ama o ne kadar kararlı olursa olsun ben daha da sağlam duruyorum.

Artık ona ülkemizde pek çok kişinin daha önce öğrenmediği, ahlakın evrensel olmadığı ve kişisel ahlakın düzen tarafından empoze edilemeyeceği dersini vermenin zamanı geldi.

Hindileri öldürmenin ahlaki açıdan yanlış olduğuna inanıyor ve onunla aynı fikirde olmasam da inancına saygı duyuyorum. Kendi örneğimle ona, anlaşmazlık durumunda bile bu saygıyı nasıl göstereceğini öğretmeye çalışıyorum.

Bu karmaşık bir fikir. Ahlaksızlık ile fikir ayrılığı arasında net bir çizgi yoktur. olduğumuz bazı şeyler var Bilinen Biz her zaman yanılıyoruz ve diğer şeyler biziz şüpheli Bazen yanlış olabilir ve bunun ötesinde, iyi insanların sıklıkla aynı fikirde olamayacağı geniş bir gri alandır.

Bu gri alanda gezinmek zordur. Bazen ne zaman içinde olduğumuzu bile bilmiyoruz.

Ancak toplumumuzda herhangi bir barışı sağlamak istiyorsak, bizi bölen nefret okyanusunu aşmak istiyorsak denemeliyiz.

Bu nedenle, gelecek neslin üyelerinin ebeveyni olarak çabalıyorum.

Şükran Günü’nde hem hindiler hem de hindiler aynı aile masasında bir arada yaşayacak.

Bize şans dile.

Georgia Garvey hakkında daha fazla bilgi edinmek için GeorgiaGarvey.com adresini ziyaret edin.

Resim kredisi: Claudio Siyah Unsplash’ta