Türk süratlisindeki sorun
Her Şükran Günü’nde, pek çok kişi dolma hazırlarken ya da çılgınca Google’da hindilerin buzunun çözülmesi ne kadar sürer diye araştırırken, diğerleri erken uyanır, hediyelik tişörtler (ve belki de hindi şapkaları) giyer ve serin bir sabah gezisi için toplanır.
Bu, tipik olarak 5 ila 10 kilometre uzunluğunda, belki de hayır amaçlı yürütülen, şafak vakti Kara Cuma çizgileri ve tatlı patateslerin üzerine marshmallow sosları gibi tartışmalı bir tatil geleneği haline gelen bir hindi tırısıdır. Katılımcılar saçma kostümleri ve kolektif endorfin patlamasını sabırsızlıkla bekliyorlar; Eleştirmenler, tatilde ekstra uykuyu gönüllü olarak paraya mal olan soğuk bir koşu için takas eden kişinin tipinin tamamen farklı bir tür olduğunu düşünüyor. Sunucu MizahKötü havalarda şenlikli giyinmiş koşucuların fotoğraflarının yer aldığı, “En iyi arkadaşınızla tanıştığınızı ve ardından ailesinin tatilde 5 km koştuğunu hayal edin?” gibi yorumlarla yarışla ve yarışı koşanlarla alay ediyor. Kocam, çoğunlukla hareketsiz olan ailemin aslında “paçalarla” dolu olduğunun şaşırtıcı keşfi karşısında şaşkına döndüğünden beri bana bunun birkaç tekrarını gönderdi. Ama yalnız değiliz: Şükran günü Yarışın en popüler zamanı Bütün sene boyunca. Tahminler farklılık gösterse de Yaklaşık 1 milyon kişi Yıllık olarak katılın. Bayramın etrafında yoğunlaşan günün birçok kişinin koşmaya başladığı gün olması bir çelişki gibi görünebilir. Bununla birlikte, bu alışkanlık aslında Amerikalıların, özellikle de yemek söz konusu olduğunda, aşırılığı pişmanlıkla karşı karşıya getirme eğilimine oldukça uygun.
Çocukken koşmaya başladım ve her yıl bundan korkardım, üstelik sadece Missouri’deki soğuk hava yüzünden değil. Ailem beni başlangıç çizgisine kadar sürüklemek zorunda kaldı ve ilk su durağının yakınında bana yepyeni bir dergi sıkıncaya kadar bitiş çizgisini geçemedim. Donmaya, ağrımaya ve rüzgarda koşmaktan geliyormuş gibi görünen garip sıvılaşmış mukusla kaplanmaya içerledim. Ayrıca yarışın bir ceza olduğu hissinden de kurtulamadım. Aslında uzun bir süre, 1990’lı yılların ve 2000’li yılların başındaki diyet ve egzersiz kültürü sayesinde, egzersizin başlı başına bir eğlence olmadığı, öncelikle zayıflamanın ve yediğim yemeğe direnmenin bir yolu olduğu fikrini içselleştirdim. Konumum yıllar geçtikçe gelişti. Artık egzersizi sakinleşmeme, güçlü hissetmeme ve vücudumun yapabileceklerinin tadını çıkarmama yardımcı olan bir şey olarak görüyorum. Ben de benzer şekilde, bedava ganimet ve eğlenceli kıyafetler eklenerek tırısa çıkmayı düşünüyorum. Bununla birlikte, eğlenceli bir rekabet arayışı içinde önlüklerini asan aileleri ve çocukları kutladığım kadar, benim eskiden yaptığım gibi yarışanların da canını sıkıyorum: dişlerini gıcırdatarak, bir vücuda sahip olma günahının affını arayanlar için.
Zorlukla kazandığım kişisel aydınlanmama rağmen, ülke çapındaki hindi tırısları hâlâ bazen “Şükran Günü yemeğinizi kazanın“”Bayramdan önce biraz kalori yakın“ya da hisset”Suçluluk duygusu eriyip gidiyorBu mesajlar, en azından bazı insanların zararlı bir efsane nedeniyle Şükran Günü’nde koşmaya motive olduklarını ima ediyor: yemek yemenin utanç verici ve sürdürülemez olduğu ve kalori günahlarımızın telafisi olarak koşmamız gerektiği. Bir bakıma 1900’lerin başlarına kadar uzanıyor. Benim vazgeçilmez aracım haline geldi Birinin ne kadar yediğini ölçmek için kalori kısıtlaması kilo vermenin yaygın bir yöntemi haline geldi. Lulu Hunt Peters, yazar 1918’in en çok satan kitabı Diyet ve Sağlık: Kalori Anahtarıyla, Bu görüşü ortaya atan kişi olarak büyük itibar görüyor ve şöyle yazıyor: “Daha sonra kalori yiyecek yiyeceksin. Bir dilim ekmek ya da bir parça pasta demek yerine 100 kalori ekmek, 350 kalori pasta diyeceksin.” Adrian Bitar , Cornell Üniversitesi’nde gıda çalışmaları araştırmacısı ve kitap yazarıdır. Diyet ve medeniyet hastalığıBana insanların yavaş yavaş egzersiz hakkında aynı sayısal şekilde konuşmaya başladıklarını ve bunun sonucunda aerobik ve koşu gibi fiziksel olarak daha zorlu egzersizler yapmaya başladıklarını söyledi. Düşüncesinin “koşuya çıkacağım”dan “3,5 mil koşacağım ve 300 kalori yakacağım”a doğru gittiğini açıkladı. 1976’ya gelindiğinde Weight Watchers’ın Yerleşik egzersiz Kilo verme programında.
O halde, bazılarının zevke adanmış bir günün çok az telafi edici çaba gerektirdiğini düşünmesi şaşırtıcı değil. Belki bu ülkenin püriten hassasiyetlerinden kaynaklanmaktadır ama bazılarımız başarımızda biraz acıyı, mutluluğumuzda biraz sıkı çalışmayı, rahatlamamızda biraz titizliği sever. Bitar’ın belirttiği gibi, “Amerikan kültüründe kontrol, aşırılık, kontrol, aşırılık gibi dengesiz bir gerilim var ve sarkacın ileri geri sallandığı ve biz bunu sürekli telafi ettiğimiz bir durum var.” Her ne kadar beden olumlu hareketi kesinlikle kültürel zemin kazanıyor olsa da, gıdanın “kazanılacak” veya “kefaret edilecek” bir şey olduğu fikri devam ediyor. Örneğin Weight Watchers, WW’nin daha sağlıklı yaşam odaklı programı olarak yeniden markalanmış olsa da, program hâlâ “aktivite puanlarını” ve “yiyecek puanlarını” sayıyor; Onun sisteminde egzersiz size daha fazla yeme hakkı verir veya aşırı yemeyi telafi etmenize yardımcı olur. Antrenmanınız daha iyisini hak ediyor, biz de öyle.
Şükran Günü’nde yarışmak için pek çok harika neden var, ancak akşam yemeğini “kazanmanın” bunlardan biri olmadığını düşünüyorum. Koşmak istiyorsanız, insanların 1896’dan bu yana her yıl keyif aldığı geleneğe katılmak için bunu yapın. Yerel hayır kurumlarını desteklemek için koşun. Başınızda içi doldurulmuş (pamuklu) bir hindiyle başlangıç çizgisine gidin, cübbeler ve tüyler giymiş komşularınızı fark edin ve Ben Franklin’in hindiye isim verirken aklından geçenin bu olup olmadığını merak ederek kendi kendinize gülün.Daha saygın bir kuş“Eagle’dan. Koş çünkü egzersiz bunu başarabilir.” Stresi azalt Seçim öncesi yılda tüm seçici aile üyeleriniz için bir yemek pişirmek. Koşmaktan dolayı çıkmaz sokaklardan ve kurumsal kampüslerden geçin (Evet, biraz da olsa) İnsanların daha uzun yaşamasına yardımcı olduğu kanıtlanmıştır. Aktivite sonrası iştah arayışı içinde koşmak her şeyi biraz daha iyi hale getirir. Ya da hiç çalışmıyor! Eğer hindi süratlisi bir şey olacaksa tamamen isteğe bağlı olmalıdır.
En son 2019’da, kanserli tiroidinin alınmasından bir aydan biraz daha uzun bir süre sonra koşu yaptı. Katy Perry’yi AirPod’larımla patlatırken (yakın zamanda paçaya dönüşen) yeni nişanlımın devam etmesine izin verdim ve yakın zamanda tehlikede olan bir bedenin artık mutlu bir şekilde iş başında olmasına hayret ettim. Bu bir ceza ya da hazırlık değildi; Bu kesinlikle mümkündü. Ve bitiş çizgisinde bedava balkabağı turtamı yerken, dünyadaki en sevdiğim beş kişiyle tanışmayı beklerken, eve gidip yemek pişirip yemek yiyip, futbol izleyip, dövüşüp gülebilmek için, ne daha fazla suçlu ne de daha az hissedemezdim. Beni bekleyen yemeği, eğlenceyi ve rahatlığı hak ediyorum. Sadece minnettar hissettim.
ile Adrian Rose bir nalbanttır
Bu sayfadaki bağlantıyı kullanarak bir kitap satın aldığınızda komisyon alıyoruz. Desteğin için teşekkürler Atlantik Okyanusu.
