ASYA/TÜRKİYE – Güle güle Antakya. Peder Bertogli, 35 yıllık keşif gezisinden sonra “Domus Ecclesiae”den ayrıldı

ASYA/TÜRKİYE – Güle güle Antakya. Peder Bertogli, 35 yıllık keşif gezisinden sonra “Domus Ecclesiae”den ayrıldı

Gianni Valenti tarafından
Antakya (Agenzia Fides) – Modena’dan gelen 86 yaşındaki İtalyan baba Domenico Bertogli için artık veda vakti. Kasım ayının başında, ilk Hıristiyanların “Kilisenin Domus’una” benzer bir apostolik tutkuyla kurduğu ve yönettiği Asi Nehri üzerindeki antik Antakya olan Antakya’daki kilisesi Saint Peter ve Paul’den ayrıldı. Oradaki son gününde bile etrafı Hristiyanlar, Müslümanlar, Türk şehirliler, uzaklardan gelen hacılar, ömür boyu dostlar ve yeni tanıştığı insanlarla çevriliydi.
Peder Domenico, geçen Mayıs ayında “yaş nedeniyle” bucak rahipliği görevinden istifa etti. O zamandan beri Türkiye’de kalıyor ve İstanbul’un merkezine 20 kilometre uzaklıktaki Yeşilköy’deki Aziz Stephen Katolik Kilisesi’nde pastoral çalışmalara eşlik ediyor. Ekim ayının sonunda, rahip olmasının 60. yıldönümünü kutlayarak, Türkiye’deki 56 yıllık misyonerlik faaliyetini anmak için bir ayini kutladı (Antakya’dan önce İzmir’deydi). Bu Ayin’de ve ayrıca birkaç gün önce yazdığı bir mektupta, Antakya’daki Hıristiyanlara temkinli umut ve duygu dolu sözlerle veda etti. Herkese, kalbinin yıllarca iman yolculuklarında vaftiz edilmiş Hıristiyanların hizmetine adamaya çalıştığı bu şehirde kaldığına dair güvence verdi. Peder Domenico şöyle yazdı: “Yapmayı başardığım her şey için Rab’be şükrediyoruz. İyi yapmadığım her şey için af ve anlayış diliyorum.”
Mektupta Peder Bertogli de en yakın yardımcılarına tek tek teşekkür etti (“Üzülmeyelim. Cesaretli olun, hepimiz Dirilen Rab yolundayız”). Peder Domenico, Fides’e verdiği bir röportajda “Hayatımda” diye ekledi, “Ben her zaman itaat yolunu seçtim ve gönderildiğim yer ve durumlarda kaldım. Benim yapabildiğim bu ve ben de öyleyim. İşlerin devam edeceğinden eminiz, çünkü itaatimizde çalışan Rab’dir.”

Domenico Bertogli’nin misyonu (ve Capuchinlerin Anadolu’daki Emilia-Romagna’daki son misyonerlik macerasının tamamı), yerel Hıristiyan toplulukların hafızasında minnetle korunan gerçekler ve karşılaşmalar tarafından kutsanmıştır. İki bin yıldır ilk havarisel müjdeyle ilişkili yerlerin ve olayların her Hıristiyan ruhunu çevrelediğine dair önerilerle dolu bir hatıra şimdiden.
Seksenlerin sonunda Antakya’ya gelen Peder Domenico, kentin ilk Hıristiyanlarının muhtemelen yaşadığı eski gettodaki yıkılmış iki eski evi restore etmeye başladı. Çalışmayı tamamladıktan sonra, Hıristiyanlığın modern Türkiye’de bile yabancı bir din olmadığını herkese göstermek için girişin üzerindeki taşa Türk Katolik Kilisesi’nin (Türk Katolik Kilisesi) kazınmış Türkçe yazıtını aldı. Müslüman Alevi mimar Saladin Altenozzo, kiliseyi ve ona bağlı evi restore ederek antik Antiochene konutlarının doğu stilini benimsedi: revaklar ve revaklar, süslü pencereler ve taş çeşmeler, eğimli sundurmalar. Böylece, yıllar içinde, Peder Domenico’nun Domus ecclesiae’si de bir şehir cazibe merkezi haline geldi, hacı grupları veya bireysel gezginler için bir zorunluluktur. Şehirdeki Müslüman ve Yahudi aşiretler bile sık sık bayramlarını evin avlusunda mis kokulu portakal ve greyfurt ağaçlarının altında kutlamak isterlerdi. Her şeyden önce, Mesih’in adını taşıyanlar arasındaki ekümenik birlik armağanıyla da kutsanmış olan Kilise’nin çevresinde bir Hıristiyan yaşamı ağı yükseldi. Antakya’da Peder Dominic ve Rum Ortodoks Kilisesi rahipleri her zaman sevinçleri ve üzüntüleri kutladılar, bayramları kutladılar ve birlikte zor zamanlara katlandılar. Ortodoks Hıristiyanlar da, modern kilisenin yolunun deneyiminden esinlenerek, son yıllarda cemaatte ilmihalde yer aldılar. Ve 1988’den beri, Vatikan’ın özel izniyle, Antakya Katolikleri Paskalya’yı Ortodoks takviminde belirtilen günde kutlar. Böylece Orta Doğu’daki Hristiyan bölünmesinin en gözle görülür ve acı verici işareti olan Paskalya kutlamalarındaki eşitsizlikler, başlangıçta bu şehirde çözüldü.
Peder Domenico, son yıllarda her ay yayınlanan ve her yıl dört bir tarafa dağılmış arkadaşlarına gönderilen bir tür topluluk günlüğü olan Antakya Chronicles’da bir grup Hıristiyan kardeşin günlük yaşamları hakkında yazdı. Dünya hayatı geldiği gibi alır.

Asi Nehri üzerindeki Antakya’da, Havari Petrus, Mesih’in ölümü ve dirilişinden sonra zaten gelmişti ve orada uzun bir süre kaldı. Bu nedenle şehir Roma’dan önce Sedes Petri idi. Pavlus’un özellikle Antakya’da ortaya çıkan bir soru hakkında Petrus ile yaptığı tartışmayı anlattığı Galatyalılara Mektup’ta. Petrus önce şehrin Hristiyan olan putperestleriyle dosttu ve sonra Musa yasasına uymayı Mesih tarafından vaat edilen kurtuluş için vazgeçilmez bir gereklilik olarak gören Yahudi kökenli Hristiyanlardan korktuğu için onlardan kaçınmaya başladı. Daha sonra konu Kudüs’te birinci konsilde toplanan elçiler ve ihtiyarlar tarafından tartışıldı. Esas olarak Antakya cemaatine gönderilen havarisel mektup, yeni vaftiz edilmiş putperestlere “bu gerekli şeylerden başka herhangi bir yükümlülük yüklenmemesi gerektiğini hatırlatmak için gönderildi: putlara sunulan etten, kandan, boğulmuş hayvanlardan ve küstahlıkla.”
Peder Domenico, arkadaşlarıyla Antakya’da çıktığı uzun yolculukta, Petrus ve Pavlus’un yüreklerine dokunan aynı büyüleyici özgürlüğü defalarca yaşadı ve tanık oldu. Hiçbir fedakarlık yapmak zorunda kalmadan Rab’den her şeyi isteyebileceğiniz bir hikayenin parçası olmanın mutluluğu. (Agenzia Fides, 10/11/2022)

Dahil olmuş: