Depremden sonra yardım için Türkiye’ye gittim.

İlk yıkıcı sarsıntının ülkeyi kasıp kavurmasından beş gün sonra, uçak Türkiye’ye bindiğinde, kaydedilen ölü sayısı şimdiden 30.000’i aşmıştı.

Pakistan’daki önceki işimi bitirirken sayıların her geçen gün arttığını izlemiştim ve daha önce planladığım gibi ailemi görmek için İngiltere’ye geri dönmeye değil, doğrudan Gaziantep’e uçmaya hazırlandım.

Ailemi üç haftadır görmemiştim ve İngiltere’deki karım ve çocuklarımın yanına dönmeyi dört gözle bekliyordum. Ve beni özlediler ama bu işin ne kadar önemli olduğunu biliyorlar.

Sekiz yıldır Human Appeal’deyim ve 10 yıldır yardım sektöründeyim, ailem acil durumlara müdahale ile gelen çalışma saatlerine alışkın.

Bir an önce çağrılmak, insani yardım görevlisinin rolünün doğasıdır ve bu nedenle, tarifeli uçuşla eve gitmek yerine, uçağa binmeden önce, hala orada yaşayan ailemle bir gün geçirerek Pakistan’daki son ziyaretimi bitirdim. Türkiye için.

Ekibimin geri kalanı zaten oradaydı ve ilk sarsıntıdan itibaren oradaydılar.

Kuruluşumuzun, Suriye’nin kuzeyinde ve Gaziantep’te faaliyet gösteren uzun vadeli programları vardır – sağlık merkezleri, acil durum sığınakları, gıda malzemeleri ve bir bölge müdürü tarafından yönetilen eğitim programları.

Birçoğu depremde evini de kaybeden uzman ekibi hemen işe koyuldu. Depremzedelere sıcak yemek sağlayan dünyadaki ilk insani yardım kuruluşuyduk.

Evleri yıkıldıktan ve aileleri arabalarda ya da acil durum sığınma evlerinde uyumak zorunda kaldıktan sonra çalışan personelimizi ne kadar övsem azdır.

Bir personelin öldüğü doğrulandığı için biz de yastaydık. O ve kız kardeşleri enkazdan zamanında kurtarılamadı. Nahl Bitar’ın eşi ve kızı hayatta ve onu anmak benim görevim.

Diğer personel, ailelerinin enkazdan kurtarılmasını beklerken çalışmalarına devam etti.

Bir ekip üyesi beni ve meslektaşlarımı havaalanında karşıladı ve bizi Gaziantep’e götürdü. Bize yolların nasıl temizlendiğini anlat. İki gün önce üzerlerine binmek imkansızdı ve evlerin, ofislerin, dükkanların ve yüksek binaların harabeleri ve kalıntılarıyla kaplılar. Sonsuz bir yıkım hissettim.

Bu benim Türkiye’ye ilk seyahatim değildi, daha önce de gitmiştim ve manzaraları, kültürü ve mimari zenginliği beni büyülemişti. Etkilenen bölgelere giderken gördüğümüz şok dalgası paramparçaydı, büyük ve etkileyici yapılar yere düşüyordu. Yıllarca süren sanayileşme, evler ve toplum bir anda yok oldu.

Bu alanda geçirdiğim onca yıla rağmen, bu hayatımı değiştiren bir andı, hiç bu büyüklükte bir yıkım görmemiştim.

Vardığımızda, günde iki kez 2.000’den fazla sıcak yemek sağlayan yiyecek dağıtım çalışmasına katıldık. Bize yiyecek toplamaya gelen kişiler ve aileler arabalarında, umumi parklardaki derme çatma çadırlarda yaşarken, diğerleri gecelerini hala ayakta olan birkaç toplum merkezinde geçirdiler.

Yapabilenler, Gaziantep ve Antekaya’yı çoktan terk ederek, depremin neden olduğu yıkımdan neyse ki neredeyse hiç etkilenmeyen Kuzey’de aileleri ve arkadaşlarıyla kalmaya geldiler.

Diğerleri o kadar şanslı değildi. Gaziantep’te arazide çalışırken, depremden bir gün önce evlerini şehrin başka bir yerine nasıl taşıdıklarını anlatan bir aileyle tanıştım.

Anneanneleri ve dedeleri daha sonra onlara katılmaya karar vermişler ama eski evleri ilk depremde yıkılmış.

Kurtarma ekipleri yaşlı çifti bulduklarında, bu dünyadan ayrılırken birbirlerine son bir kucaklamayla sarıldılar.

Bu hikaye bana anlatıldığı için ağladım ve yalnız değildim. Aile, canlandırma ekibinin ve yakın gözlemcilerin nasıl gözyaşlarına boğulduğunu anlattı.

Benzer hikayeleri olan birkaç kişiyle konuştuk. En acısı da enkaz altında kalanlar, yıkımla ikiye bölünmüş aileleri ve oyun arkadaşlarının başına gelenleri anlayamayan çocuklardı.

Acı ve korku daha derin bir seviyeye ulaşır ve spor salonlarında ve stadyumlarda acil durum konaklama yerleri bulunur, ancak birçok aile bunları kullanmamayı tercih eder. Çocukları binalarda olmaktan o kadar korkuyor ki, ona güvenmiyorlar.

Ölümün ve yıkımın acısı yıllarca hissedilecek. Yalnızca Türkiye’deki nihai ölü sayısı şu anda 50.000’in üzerinde ve Türk hükümeti mali maliyetin 100 milyar dolardan (81 milyar £) fazla olduğunu tahmin ediyor, bu da bu depremi yaşam tarihindeki en ölümcül ve en yıkıcı deprem yapıyor.

Bir zamanlar Türkiye-Suriye sınırında gururlu bir şehir olan Gaziantep, şimdi enkaza döndü. Bu şehir yaklaşık iki milyon kişiye ev sahipliği yapıyordu ve son yıllarda güvenlik ve istikrar arayışıyla sınırı geçen sayısız Suriyeliye de ev sahipliği yapıyor. Şimdi ikinci kez evleri alındı.

Human Appeal 2015’ten beri Türkiye’de ve yeniden yapılanma çabaları sürdüğü sürece Türkiye’de kalmaya kararlıyız. Eğitim programlarımız süregelen ve değişen ihtiyaçlara uyum sağlayacak şekilde değişmeye ve devam etmeye devam edecektir.

Kalıcı evler ve altyapı yeniden inşa edilirken, geçici barınakları insanların yaşaması için rahat yerler haline getirmek için yemek, ısıtıcı ve diğer malzemeleri sağlamaya devam edeceğiz.

Ancak evleri yeniden inşa etmek ne kadar uzun sürerse sürsün, hayatları yeniden inşa etmenin daha uzun süreceğini biliyoruz.

Türkiye’deki Human Appeals çabalarına bağışta bulunabilirsiniz. Burada

Paylaşmak istediğiniz bir hikayeniz var mı? [email protected] adresine e-posta göndererek bize ulaşın.

Görüşlerinizi aşağıdaki yorumlarda paylaşın.

Devamı: Restoran sahipleri ‘şokta’ ama Türkiye’de depremzedelere yardım etmek için mücadele ediyor

Devamı: Türkiye Richter ölçeğine göre 5,5 büyüklüğünde depremle sarsıldı

Devamı: Türkiye deprem temyiz başvurusu, somunlar ve çadırlar şoku hafiflettiği için 100 milyon sterlin ödüyor