İçgörü: Türkiye’nin medya ve eğlence yasasına genel bir bakış

Tüm sorular

Özet

Türkiye’nin medya ve eğlence sektörü bu bölümde incelenmekte ve hem yerel hem de küresel gelişmeler bağlamında değerlendirilmektedir. Burada ifade ve düşünceyi yayma özgürlüğü ile basın özgürlüğü gibi temel haklar ile geçmişte ve günümüzdeki uygulamaları da içerecek şekilde sektörde uygulanan kısıtlama sistemi ele alınmaktadır. Türkiye’nin bu alandaki konumu ve ülke mahkemelerinin yaklaşımlarının da Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin (AİHM) kararlarıyla şekillendiğini belirtmek gerekir.

Ayrıca medya ve eğlence sektörü de dijitalleşme ve sosyal medyanın yaygınlaşması gibi teknolojik gelişmelerden önemli ölçüde etkilenmiştir. Bu nedenle, uygulamada, oldukça aktif bir organizasyonel süreç, alandaki katılımcılar için kurallar üretmek ve tanımlamak için kapsamlı kendi geliştirdiği çalışma pratikleriyle birleşir. Ayrıca Türkiye sadece medya açısından önemli bir ülke değil, eğlence sektöründe de önemli bir pazar. Türkiye, Avrupa ile Asya arasında bir ulaşım merkezidir ve birçok uluslararası şirketin Türkiye’de üretim tesisleri bulunmaktadır. Bu nedenle güncel gelişmeler ve değişiklikler yakından takip edilerek ilgili mevzuata uyum sağlanmalıdır.

Yasal ve düzenleyici çerçeve

Medya ve eğlence, Türkiye’de farklı mevzuatlarla düzenlenen geniş, karmaşık ve çeşitli hukuk sistemlerini içermektedir. Bu karmaşıklık ve çeşitliliğin bir sonucu olarak, anayasadan sektörel yasalara ve otorite kararlarına kadar birçok mevzuat farklı kaynaklardan ve farklı düzeylerde gelmektedir. Bu nedenle medya ve eğlence sektörüne girmeden önce ciddi bir inceleme yapılması gerekmektedir.

Bununla birlikte, mevzuatın ana kaynakları anayasa hukukudur, bunu sektörel yasalar ve ikincil mevzuat takip eder. Ayrıca, bazı alanlar henüz sektöre özgü yasalara ve ikincil mevzuata tabi değildir; Bu nedenle örf ve adet kanunları ve mahkeme kararları da bu sektörde uygulama için yol gösterici olmaktadır. Son olarak, hızlı teknolojik gelişmeler nedeniyle, yeni ihtiyaçları karşılamak ve ortaya çıkan yeni sorunlara yanıt sağlamak için yeni mevzuat gerekli olabilir. Yeni düzenlemelerin ve mevzuatın ülkenin sosyal geleneklerinden ve siyasi durumundan etkilenebileceğini de belirtmek önemlidir.

İşte ana yasalar:

• 1982 Türkiye Cumhuriyeti Anayasası No. 2709 (1982 Anayasası);
• uluslararası anlaşmalar (Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve Avrupa Sınır Ötesi Televizyon Sözleşmesi gibi);
• 5187 Sayılı Basın Kanunu (Basın Kanunu);
• 4982 sayılı Bilgi Edinme Kanunu;
• 2954 sayılı Türkiye Radyo ve Televizyon Kanunu;
• 6008 Sayılı Terörle Mücadele Kanunu (Terörle Mücadele Kanunu);
• 2911 Sayılı Toplantı ve Etkinlikler Kanunu;
• 5846 Sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu (Fikri Mülkiyet Kanunu);
• 6769 Sayılı Sınai Mülkiyet Kanunu;
• 4054 Sayılı Rekabetin Korunması Kanunu (Rekabet Kanunu);
• 6502 Sayılı Tüketicinin Korunması Kanunu (Tüketicinin Korunması Kanunu);
• 5809 Sayılı Elektronik Haberleşme Kanunu (Elektronik Haberleşme Kanunu);
• 5369 Sayılı Evrensel Hizmet Yasası (Evrensel Hizmet Yasası);
• 6112 sayılı Radyo ve Televizyon Kurumlarının Kuruluşu ve Yayın Hizmetleri Hakkında Kanun (Radyo, Televizyon ve Yayın Kanunu);
• 7194 Sayılı Dijital Hizmet Vergisi Kanunu (Dijital Hizmet Vergisi Kanunu);
• 5651 Sayılı Kanun (İnternet Kanunu);
• 5237 Sayılı Türk Ceza Kanunu (Ceza Kanunu);
• 6098 Sayılı Türk Borçlar Kanunu (Borçlar Kanunu);
• 4721 Sayılı Türk Medeni Kanunu (Medeni Kanun); Ve
• 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu (Ticaret Kanunu).