Jennifer’s Magazine: Modern Türkiye – Shelter Island Muhabiri

Bugün Türkiye’den bahsediyorum. Adalılar yabani tavşanları, “tavşan”ın tanımı bir yana, gerçek türetilmesi konusunda bile bölmeye devam etse de, ben son on veya yirmi yılda yabani hindinin barınağın fiili ve meşru kutsal ineği haline geldiğini iddia ediyorum. ada.

Ne yazık ki bu köşede yer alan “bir konu hakkında açıkça konuşmak” anlamına gelen aynı isimdeki tabir bir yana, Türkiye’nin adı çok kötü anılıyor. Örneğin, genellikle zorlu ve başarısız bir süreç olan “soğuk hindi” ifadesi vardır ve ayrıca “başarısızlık”, “kaybeden” ve teatral “flop” gibi oldukça popüler olmayan günlük dilde “eş anlamlılar” vardır.

Evet, zor yaratıklar, basit ve sakin olmaktan uzaklar ama aynı zamanda tuhaf bir şekilde çekiciler. Aslında onlara giderek daha fazla düşkün olmaya başladım. Her nasılsa, sürünerek yavaşlamaktan ve hindinin yolun karşısına geçmesini beklemekten çekinmiyorum. Komikler! Kalabalık gruplar halinde seyahat ediyorlar ve bana öyle geliyor ki, otobüsten inip tur rehberini arayan turistlere benziyorlar. Tek ihtiyaçları olan güneş gözlüğü ve bazı haritalar.

“Aslanların gururu” ya da “kargaları öldürmek” gibi hindilerin ortak bir adı olup olmadığını merak ettim. Görünüşe göre üç tane var: “çete” (ah, hepsini The Wild One’daki Brando gibi giyinmiş görmek için neler vermezdim) ve “grup”. Evet, Gunsmoke ekibinin tamamı olabilirler! Üçüncü isim olan “Rafter” ilk başta kafa karıştırıcıydı. Her neyse, boyutları oldukça etkileyici olabilse de, tanıdığım bazı gerçekten nahoş kaz türlerinin aksine, insan komşularını terörize etmekle hiç ilgilenmiyor gibi görünüyorlar. Aslında oldukça iyi huylular ve onları yavrularıyla birlikte gördüğünüzde tam anlamıyla Rooseveltvari bir hal alan aptalca bir haysiyete sahipler.

Yıllar önce, bir grup anaokulu hindi civcivinin yol boyunca sürülmesini izlediğimi hatırlıyorum (çoklu karışık hayvan metaforu uyarısı!). Belki de onları bu kadar büyüleyici buldum çünkü editörümüz Ambrose Clancy’nin 2021’de The Reporter için yazdığı klasik Türkiye Adası makalesinde yazdığı gibi, “…ilk izlenim, başları dik haldeyken ne kadar harika çirkin olduklarıdır.” “Uzaylılar ve o sarkan kırmızı gerdanlıklar”, yetişkin kuşlar, öğretmenler, genç anneler ve onlarla ilgilenen, beyaz tüylü, yaşlı görünümlü bir dul dışında, uzun süre “sevimli” olmayacaklar. Ve hindiler. Geçtiğimiz İşçi Bayramı hafta sonunda bana bir iki şey daha öğretti.

Garaj yoluna döndüğümde “hanımların”, küçüklüklerinden beri izlediğim yarı yetişkin civcivlerine, çoğu zaman yaptıkları gibi, bahçemde eşlik ettiklerini fark ettim. Arabamda oturup boş boş onları izlerken aniden yetişkinlerden biri büyük kanatlarını çırpmaya ve çılgınca büyük akçaağaç ağacına doğru koşmaya başladı.

Fizik kanunlarının aksine, ilk dala doğru 20 feet hızla uçtu ve kısa bir süre alçaldıktan sonra 20 feet daha beklenmedik yükselişine devam etti, bir Cirque du Soleil assolistinin çevikliğiyle daldan yüksek dala uçtu.

Mükemmel. Clancy’nin makalesinde belirttiği gibi hindiler şaşırtıcı… şaşırtıcı. Penguenler gibi uçamadıklarını bile düşünmüştüm, yıllar önce birkaç tanesinin yoldan yaklaşık 15 metre yükseklikte bir kablo teli boyunca sıra halinde oturduğuna rastladım. Ama şimdi ikinci yetişkin, yukarı doğru koşarken düşen yaprakların arasından kanatlarını çırparak kız kardeşinin başarısını tekrarladı.

Sonra yedi kadar “genç” civcivin evimin yan tarafına, neredeyse görüş alanımdan uzaklaştığını, üçüncü yetişkinin ise açıkça onlara göz kulak olmaya çalışarak arka merdivenlerimin yarısına kadar çıktığını fark ettim. Faaliyette, faul atışından önce olduğu gibi uzun bir duraklama oldu ve ardından ufukta ağaca doğru fırlayan küçük bir hindi belirdi. Yarı pişmiş kanatlarını öfkeyle çırparken kalbim boğazımdaydı.

Bu ilk şubeyi yapacak mı? Yaptım! Ve sonra, geri kalan civcivler birer birer kalplerini dışarı ve yukarıya doğru çırparken, yaşlı kuş son kuş dala ulaşana kadar sabırlı ve dikkatli bir şekilde merdivenlerde ayakta kaldı. Tam o sırada, tüm saldırılarının sağlam zeminden güvenli bir şekilde ayrıldığından emin olmak için boynunu uzattıktan sonra, yaşlı hindi merdivenlerden kanat çırparak ayağa kalktı ve kendisi de ağaca doğru uçtu.

Tabii ki havacılık dersi. Bu yeni öğretim yılına başlarken, hepimizin bir şekilde öğretmen olduğumuza, çocuklarımızın güvenlik ve risk arasında denge kurmasına yardımcı olduğumuza, onlara güven ve topluluk duygusu verdiğimize ve ihtiyaç duyacakları sabır ve azim konusunda istekli rol modeller olduğumuza inanıyorum. başarılı olmak. Öğrenin ve büyüyün. Eski bir hindi atasözünün dediği gibi: “Bir civciv yetiştirmek için bir dal parçası gerekir.”