Kanser kemoterapisi için antiviral profilaksi altında entekavir veya tenofovir alafenamidin kesilmesinden sonra hepatit B'nin nüksetmesi | Viroloji Dergisi
Çalışma popülasyonunun klinik özellikleri
227 hastanın ortalama antiviral profilaksi süresi 52 haftaydı. Entekavir ve TAF gruplarının klinik özellikleri Tablo 1'de gösterilmiştir. Hematolojik malignitesi olan 27 hastanın 23'ünde lenfoma vardı ve 20'si rituximab tedavisi alıyordu. Entekavir ve TAF grupları arasında klinik bulgular açısından anlamlı fark yoktu.
NA'nın kesilmesinden sonra viral nüks ve klinik nüks görülme sıklığı ve tahmini
NA tedavisi ile uygulanan antiviral profilaksi sırasında hiçbir hastada BVr gelişmedi. KHB'li 227 hastanın entekavir grubunda 57'sinde ve TAF grubunda 35'inde NA kesildikten sonra virolojik nüks görüldü. 13, 26, 52 ve 104. haftalardaki kümülatif virolojik nüksler entekavir grubunda sırasıyla %2,1, %16,7, %31,3 ve %37 ve sırasıyla %20,5, %28,9, %41,9 ve %46,7 idi. sırasıyla TAF grubunda. Entekavir ve TAF grupları arasında virolojik nüks oranında anlamlı fark vardı (S= 0,053, Şekil 1A).
Tüm hastalar için antiviraller ve tenofovir alafenamid (TAF) ile antiviral profilaksinin kesilmesinden sonra hepatit B virüsünün nüksetmesinin kümülatif insidansı. A Viral nüksetme B Klinik nüks
227 hastanın entekavir grubunda 16'sında ve TAF grubunda 15'inde NA kesildikten sonra klinik nüks görüldü. 13, 26, 52 ve 104. haftalarda kümülatif klinik nüks insidansları entekavir grubunda sırasıyla %0, %1,4, %6,3 ve %10,4 ve %6, %13,3, %17,4 ve %19,5 idi. , sırasıyla. sırasıyla TAF grubunda. Entekavir ve TDF grupları arasında klinik nükslerde anlamlı fark vardı (S= 0,021, Şekil 1B).
Virolojik ve klinik nüksün tek değişkenli ve çok değişkenli analizinin sonuçları sırasıyla Tablo 2 ve 3'te sunulmaktadır. Çok değişkenli analiz, hematolojik malignite kullanımı, TAF kullanımı ve başlangıçta yüksek viremi grubunun virolojik nüks için bağımsız risk faktörleri olduğunu; rituximab kullanımı, TAF kullanımı, yüksek FIB-4 indeksi ve başlangıçta yüksek viremi grubunun risk faktörleri olduğunu ortaya çıkardı. Klinik nüks için bağımsız risk faktörleri.
Başlangıçtaki hepatit B virüsü viral yüküne göre entekavir ve TAF grupları arasındaki virolojik ve klinik nüks oranlarının karşılaştırılması.
Başlangıçtaki HBV DNA düzeyi virolojik veya klinik nüks için önemli bir faktör olduğundan, hastalar başlangıçtaki HBV DNA düzeylerine göre 3 alt gruba ayrıldı; Grup I (yüksek viremi grubu), II (orta viremi grubu) ve III (düşük viremi grubu), hepatit B virüsü DNA düzeyi > 2000 IU/mL olan hastalardan oluşturuldu,≧Sırasıyla 20 ve <2000 IU/mL ve <20 IU/mL.
Birinci grupta 26. ve 52. haftalarda virolojik nüks kümülatif insidansları entekavir grubunda sırasıyla %27,7 ve %57,4, TAF grubunda ise sırasıyla %56,7 ve %75,6 idi. Birinci grupta entekavir ve TAF grupları arasında viral nüks oranlarında anlamlı fark tespit edildi (S= 0,006, Şekil 2A). 26 ve 52. haftalarda kümülatif klinik nüks insidansları entekavir grubu için sırasıyla %2,1 ve %12,9, TAF grubu için sırasıyla %23,5 ve %30,4 idi. Entekavir ve TAF grupları arasında klinik nüks oranlarında sınırda anlamlı bir fark tespit edildi (S= 0,061, Şekil 2B). Çok değişkenli analizde DAF grubunda olmanın viral nüksetmede bağımsız bir faktör olduğu ortaya çıktı (tehlike oranı) [HR] 1.450; %95 güven aralığı [CI]. 1.103-1.906; S= 0,008) ve klinik nüksetme (HR, 2,095; %95 GA 1,264–3,471; S= 0,004) diğer faktörler için düzeltmeler yapıldıktan sonra.
Başlangıç tedavisinde hiperviremisi (HBV DNA > 2000 IU/ml) olan grupta antiviral profilaksi ve TAF tedavisinin kesilmesinden sonra HBV nüksünün kümülatif insidansı (A) viral ve (B) Klinik nüksetme
Plasebo grubunda 26, 52 ve 104. haftalarda kümülatif virolojik nüksler entekavir grubunda sırasıyla %14,8, %21,3 ve %23,3, TAF grubunda ise sırasıyla %13,8, %28,2 ve %33,0 idi. grup. grup; 26, 52 ve 104. haftalarda klinik nüks oranları entekavir grubunda sırasıyla %1,6, %1,6 ve %3,7 iken, TAF grubunda sırasıyla %10,3, %13,9 ve %13,9 idi. Plasebo grubunda entekavir ve TAF grupları arasında viral nüks oranında anlamlı bir fark saptanmadı (S= 0,383). Ancak iki grup arasında klinik nüksetme oranı açısından anlamlı bir fark vardı (S= 0,044). Çok değişkenli analiz, DEK grubunda olmanın klinik nüksetme açısından bağımsız bir faktör olduğunu ortaya çıkardı (HR, 4,972; %95 GA 1,399–17,673; S= 0,013) diğer faktörler için düzeltmeler yapıldıktan sonra.
Üçüncü grupta 26, 52 ve 104. haftalarda viral nüksetmenin kümülatif insidansı entekavir grubunda sırasıyla %5,6, %13,9 ve %17,1 ve sırasıyla %12,5, %12,5 ve %12,5 idi. TSK grubunda. grup. Klinik nüks için 26, 52 ve 104. haftalardaki kümülatif insidanslar entekavir grubunda sırasıyla %0, %5,6 ve %5,6 ve TAF grubunda sırasıyla %4,2, %4,2 ve %4,2 idi. . Entekavir ve TAF grupları arasında virolojik ve klinik nüks oranları açısından anlamlı fark saptanmadı (S= virolojik ve klinik nüks oranları için sırasıyla 0,964 ve 0,966).
Entekavir ve TAF grupları için eğilim skoru eşleşmesinden sonra virolojik ve klinik nüks oranlarının karşılaştırılması
Eğilim skoru eşleştirmesi, entekavir ve TAF gruplarında sırasıyla 115 ve 83 eşleşen hasta sağladı. İki grup arasında klinik belirtiler açısından anlamlı bir fark saptanmadı (Tablo 4). TAF tedavisini bırakan hastalarda anlamlı derecede yüksek viral düzeyler görüldü (S= 0,031) ve klinik (S= 0,012) entekavir tedavisini bırakanlarla karşılaştırıldığında nüks oranları (Şekil 3).
Tüm hastalar için eğilim skoru eşleştirildikten sonra profilaktik antivirallerin ve TAF gruplarının kesilmesinden sonra HBV nüksünün kümülatif insidansı. A viral ve B Klinik nüks
Kohort 1'de eğilim skoru eşleştirmesi, entekavir ve TAF gruplarında sırasıyla 37 ve 30 eşleşen hasta ortaya çıkardı. İki grup arasında klinik bulgular açısından anlamlı bir fark saptanmadı. TAF tedavisini bırakan hastalarda anlamlı derecede daha yüksek virolojik nüks oranları görüldü (S= 0,014) ve klinik nüksetme (S= 0,037) entekavir tedavisini bırakanlarla karşılaştırıldığında.
Hepatit B virüsü nüksetmesinde entekavir veya TAF tedavisinin kesilmesi sırasındaki HBsAg düzeyinin rolü
Bu çalışmada, entekavir tedavisi alan 144 hastanın 133'ünde ve TAF tedavisi alan 83 hastanın 74'ünde, entekavir veya TAF tedavisinin kesilmesi (tedavi sonu (EOT)) sırasındaki HBsAg verileri mevcuttu. Bu 207 hasta arasında, entekavir veya TAF grupları arasında EOT'de HBsAg düzeyleri açısından anlamlı bir fark yoktu (2,02 ± 1,16'ya karşılık 1,84 ± 1,10 log10 IU/ml, S= 0,265). EOT'deki HBsAg düzeyi virolojik nüks için bağımsız bir faktördü (HR: 1,915, %95 GA 1,749-2,480, S<0,001) ve klinik nüks (HR: 2,218, %95 GA 1,182–4,163, S= 0,013) diğer faktörler için düzeltmeler yapıldıktan sonra. Ayrıca, EOT'deki HBsAg düzeyi, entekavir veya TDF alt gruplarında virolojik nüksetme için bağımsız bir faktördü, ancak klinik nüksetme için geçerli değildi. Hiperviremi grubunda EOT'deki HBsAg virolojik ve klinik nüksetme açısından anlamlı bir faktör değildi.
Klinik nüksetmede hepatik dekompansasyon
2015 Asya Pasifik Karaciğer Araştırmaları Derneği kılavuzlarına göre, hepatik dekompansasyonu toplam bilirubin düzeyinin >3,5 mg/dL (ULN'nin >2,5 katı) olması olarak tanımladık. [1.4 mg/dL]) ve protrombin zamanında > 3 saniye artış veya INR > 1,5 [7]. Entekavir grubunda bir hastada ve TAF grubunda iki hastada klinik nüks sırasında hepatik dekompansasyon gelişti. Üç hastada lenfoma vardı ve rituksimab tedavisi uygulandı (iki hastada HBV DNA vardı) <2000 وحدة دولية / مل ومريض واحد لديهم HBV DNA> Başlangıçta 2000 IU/ml). Üç hastadan birinde klinik nüksetme üzerine ciddi kronik karaciğer yetmezliği gelişti ve zamanında yeniden tedaviye rağmen öldü.
