MIKE DREW: Yaza coşkulu vedanın ortasında şişman antilop ve muhteşem hindi akbabaları

İnanın bunu hem hayranlıkla hem de sevgiyle söylüyorum.

Ama dostum, o antiloplar şişmandı.

Three Hills’in biraz kuzeydoğusunda, yolun kenarında gördüğüm ilk antilop, ilk başta gördüğüm diğer antiloplara benziyordu. Beyaz arka tarafı bana dönük olduğundan boynuzlarını, uzak ucundaki uzun burnunu ve vücudu arkadan tutan uzun, ince bacaklarını görebiliyordum. Kulaklarını ve büyük sol gözünü bana doğru çevirebilmek için başını hafifçe çevirerek, bir dakika kadar hareketsiz durdu ve sonra ikinci antilopun çimleri kemirdiği hendeğe kaydı.

Ama o durup bana yana dönene kadar ne kadar kalın olduğunu fark etmedim. Partneri her konuda aynıydı. Açıkçası, kırlarda yaz onlara iyi davrandı.

Sabahın ortasında şehirden ayrıldığımda Three Hills ve Trochu’ya doğru yola çıkmış, hava durumunu dikkatle kontrol ettikten sonra doğuyu işaret etmiştim. Neredeyse her yönden parçalı bulutlu bir gökyüzü ve hafif rüzgarlar bekleniyor olsa da beni kuzeye ve doğuya yönlendiren, rüzgarın geldiği açıydı.

Linden’in kuzeyindeki tepelerden doğudaki uzak yerleri, Kızıl Geyik Nehri vadisinin karşı yakasındaki El Tepeleri’ni görebiliyordum. Batıya doğru, birçoğu hala hasat bekleyen tahıl tarlaları Sunnyslope Nehri ve Keifer Gölü boyunca uzanıyor. Tam önümde, biçerdöverler buğday tarlasında yol alıyor, doğal sisle birlikte sıcak havayı kirleten tek şey olan toz ve saman bulutlarını kaldırıyorlardı.

Tarlalarda çalışan, yol boyunca uçuşan saman yığınlarının arasından geçen daha fazla biçerdöverin yanından geçtim ve küçük insansız hava aracımı fırlatmak için iki tanesinin yanında durdum. Tarlalardan birinde, biçerdöverin bir U dönüşü yaptığı ve ayakta duran tahılın içine oyulmuş Kiril harfine benzeyen bir şeyi, çoklu çizginin istenmeyen bir bölümünü bıraktığı bir nokta vardı.

Doğu Nora’da bir tarlanın yanında yabani bir elma ağacı buldum. Elmalar kirazlardan çok daha büyük değildi ama lezzetli görünüyorlardı. Birkaç tane almak üzereydim ki çift römorklu devasa bir tahıl kamyonu arkamdan hızla geldi ve aceleyle yoldan çekilmek zorunda kaldım.

Gökyüzü her geçen dakika daha da güzelleşiyordu. Batıda bulutlar ince ve kabarıktı, güneyde ise kabarıktı ve kenarları gümüş rengindeydi. Üstümdeki mavi açıktı. Kanola sıraları, altlarındaki yeşil sapların üzerinde ten rengi tonlar taşıyordu. Arpa kalıntısı açık sarı renkte parlarken, buğday kalıntısı ekmek kabuğuna benzer kahverengi bir renkteydi.

Tarlaların etrafındaki kavak ve kavak ağaçlarının çoğunluğu hâlâ yeşildi ama yer yer sonbahar renkleri de belirmeye başlamıştı. Kunduzlar tarafından devrilen ağaçlardan biri zaten turuncu ve sarıya dönmüştü; kavak klonlarının ayrı ayrı kümeleri ise yeşilden çok kireç rengine yakındı.

Dry Island Buffalo Jump’taki Kızıl Geyik Nehri Vadisi de yeni yeni renklenmeye başlıyordu. Oraya gitmeyecektim çünkü onu sonbaharda yapılacak bir gezi için saklamayı planlıyordum. Ama o kadar harika bir yerdi ki ve ona o kadar yakındım ki, kendime engel olamadım.

Kanyonun kenarından aşağıya baktığımda kavak ve kavakların büyüdüğünü, aralarındaki saskatoon ve kirazların ise çoktan kırmızı ve bronz tonlarına dönüştüğünü görebiliyordum. Nehir kenarındaki kavak ağaçları neredeyse tamamen yeşildi. Bir hafta daha ve sonbaharın renkleri burada yanacak.

Çok güzeldi ama keşke bekleyip orijinal planıma sadık kalsaydım.

Daha yakından bakmak için nehrin dibine doğru ilerlemekten kendimi alıkoymak için yapabileceğim tek şey buydu ama kendimi kurtarıp yoluma devam etmeyi başardım. Ve bunu yaptığıma çok sevindim.

Birkaç kilometre kuzeyde, Nora’nın doğusundaki tepelere giden bir yan yolda, büyük siyah bir kuş hendekten havalandı. İlk başta karganın yoldaki ufak bir ölümden sonra havalandığını sandım. Ama kanatların uçlarındaki o düzleşmiş tüyleri görür görmez gerçekte ne olduğunu anladım.

Bu bir hindi akbabasıydı.

Bu sözde sevgisiz şeyleri sevdiğim için özür dilemeyeceğim. İlkbahar ve yaz boyunca onları izliyorum ve ne zaman bir tarlanın üzerinde alçaktan uçsa ya da gökyüzünde yükselen sıcaklıklara binse, bir tanesini gördüğümde heyecanlanıyorum.

Kesinlikle iğrenç bir menüden yemek yiyorlar ve yüzleri yakından bakıldığında biraz çirkin. Ama onları büyüleyici buluyorum. Bunun en azından kısmen buralarda nadir olmasından kaynaklandığına eminim ve bu da ne zaman bir tane görsem çok dikkatli olmamı sağlıyor. Ancak görünüşleri hiç şüphesiz benzersizdir ve uçuşları o kadar zariftir ki, onları gördüğümde kalbim her zaman biraz pırpır eder.

Bu durumda iki olduğu ortaya çıktı. Biri çit direğine oturup kanatlarını açarken diğeri havalanıp ölü bir geyiğe doğru uçtu. Ama kamyonu hareket ettirdiğim anda onlar da havalanıp oturdukları yerin yakınındaki eski bir çiftlik evine uçtular ve benim gitmemi beklediler.

Sonunda isteksizce yaptım.

Bu şekilde çok çeşitli ördekler ve diğer su kuşları bulmayı umuyordum, ancak yaz sıcağı ve kuraklık bu olasılıkların çoğunu ortadan kaldırdı. En son baharda bu tarafa çıktığımda göletler alçaktı ama şimdi çoğu tamamen kuru. Islak olanların bazılarında birkaç yaban ördeği ve yaban ördeği buldum ve çamurlu kıyılarda ölümler yaşandı. Ama bundan fazlası değil.

Ancak daha önce ziyaret ettiğim göletlerden biri hâlâ en azından kısmen sağlamdı. Orada en sevdiğim kuşlardan birini daha buldum.

Su oldukça sığdı ama en azından biraz su vardı ve içinde birkaç düzine söğüt alakargası, benekli çulluk ve sarı bacak vardı. Sahilde yiyecek arayan bir çift saka kuşu bile vardı. Ama dikkatimi çeken kuş Akyüzlü Aynak’tı.

Bu kuş neredeyse bir kartal kadar yakışıklıydı, etrafta uçuşan sarı bacakların üzerinde yükseliyordu, yanardöner yeşil ve bronz tüyleri sıcak güneşte parlıyordu. Burada bir tane bulmak tam bir sürprizdi.

Güney Alberta’da aynak sıradağlarının en kuzey ucundayız. Güneyde, High River’ın doğusundaki Frank Gölü gibi yerlerde oldukça yaygındırlar, ama daha önce buradaki çukurlu park alanında hiç görmemiştim. Belki bu bir başıboştu ya da daha doğrusu bu trendi genişlettiler ve ben bunu daha önce hiç fark etmemiştim, ama yine de beklenmedik bir şekilde birini bulmak heyecan vericiydi.

Öğleden sonra başlıyordu ve günler kısaldıkça dönüp geri döndüm.

Elbette dairesel olarak.

McKenzie Geçidi’nde Kızıl Geyik Nehri’ni geçtim ve ardından Big Valley’den güneye, Rowley’e doğru ilerledim ve drone’umu Rumsey Hills Doğal Alanı’na giden engebeli arazi üzerinde uçurmak için durdum. Ne harika manzaralar. Daha fazlasını keşfetmek için kar yağmadan önce döneceğim.

Tekrar batıya yöneldim ve kıyıdaki ormanın etrafında dolaşmak için Tolman Köprüsü’nde durdum. Kuru Ada’da olduğu gibi, nehrin yukarısında, Kızıl Geyik Nehri’nin bu bölümünde sonbahar renkleri yeni başlıyor. Ama bazı yerlerde parlıyordu.

Saskatoon çiçekleri ve gülleri son derece parlaktı; kırmızılar parlıyordu ve Manitoba akçaağaçlarının sarı yapraklarına fon oluşturuyordu. Hala dallardaki kirazlar parlak ve neredeyse siyahtı, etrafı turuncu yapraklarla çevrelenmişti.

Otlar, özellikle güneş üzerlerine vurduğunda, limon ve kızıl tonlarındaydı. Kırmızı gül yapraklarından oluşan bir perdenin ardından fotoğraflamak için en uzun lensimi kullandım ve sonuç neredeyse sahte görünüyordu. Ama bu durum böyle değildi.

Ve bulduğum on üç çizgili küçük yer sincabı da bunu doğrulayacak.

Nehir vadisinden çıktığımda gökyüzü kararmaya başladı. Daha önce okuduğum hava durumu tahminleri oldukça doğru çıktı; rüzgar beklenen yönden, beklenen hızda geliyordu. Ve şimdi, akşam yemeği vakti yaklaşırken, hava tahminine göre gök gürültülü sağanak yağmurlar çoktan yağmış durumda.

Kuzeyde gökyüzü hâlâ çoğunlukla açıktı ama güneybatıda hava karanlık ve fırtınalıydı ve bulutların altından sarkan bir yağmur perdesini görebiliyordum. Doğuda, bir çift katır geyiği kanola standından kafalarını çıkarırken, arkadaşları da tarlanın güneşli ucuna doğru atlıyordu. Yakındaki bir hasat ekibi sanırım yağmur gelmeden önce mahsulü birkaç kez daha incelemek için makinelerine koşuyordu.

Onlara doğru giderken geyiği gördüm.

Tabii ki kalın saçlarından dolayı kışın harika görünüyor. Ancak yaz aylarında genellikle açık arazideki sporcular kadar zayıf ve zayıf görünürler. Bu yüzden bana doğru yan dönmeleri biraz sürpriz oldu.

Sağlıklıydılar, çeneden kuyruğa kadar tıknaz, yuvarlak omuzları ve kalçaları ve kalın boyunları vardı. Bir, muhtemelen sadece bir açıydı, hatta gıdısı varmış gibi görünüyordu. Aslında onlar şimdiye kadar gördüğüm en şişman antiloplardı. Deniz memelileri seviyesinde yağ dolgusuna sahip bir memeli arkadaşım olarak buna katılıyorum!

Yağmur yağmaya başladığında geyik tarlada yarıştı ve ben yuvarlandım. Fırtına geçerken sıcaklık hızla düştü ve Swalwell yakınlarındaki fırtınanın diğer tarafındaki ıslak biçerdöverlerin fotoğrafını çekmek için durduğumda sıcaklık 28°C’den sadece 15°C’ye düşmüştü.

Ancak bunun ötesinde, fırtınadan sonra toprak kuruydu ve artık güneş batarken, geceye kadar devam eden hasatın fotoğrafını çekmek için Ericana’nın güneyinde tekrar durdum.

Şişman antilop, güzel kartallar ve onun bereketini paylaşan topraklar. Yaz sona eriyor olabilir ama yoluna devam ederken dostça el sallıyordu.