“Oğlumu dedesinin yanına gömeceğim dedim”: Suriye depreminden hikayeler | Türkiye ve Suriye depremi

İdlib, Suriye'nin kuzeybatısında Suriye-Türkiye sınırını İdlib'in kuzey kırsalındaki küçük Al-Alani köyünden ayıran yeşil bir tepenin tepesinde İbrahim El-Esved duruyor, bir yıl önce iki katlı bir ev olan molozları seyrediyor.

İbrahim, Türkiye'nin güneyi ile Suriye'nin kuzeybatısında meydana gelen 7,8 büyüklüğündeki depremin ilk saniyelerini, ardından sabah saat 04.17'de hemen hemen aynı büyüklükteki ikinci depremin ilk saniyelerini “15 kişiydik ve sadece altı kişi hayatta kaldık” diye hatırlıyor. 6 Şubat 2023. .

Annesinin alt kattan bağırıp evden çıkmasını talep etme sesiyle uyandı. Yönünü kaybetmişti, yolunu görebilmek için kalın gözlüklerini bulmaya çalışırken yönünü şaşırmış hissediyordu.

Bu gecikme onun hayatta kalmasının sebebiydi. Ev, içerideki herkesin üzerine yıkılmadan önce odasının eşiğini geçemedi.

İbrahim Al Jazeera'ye şunları söyledi: “Babamı, annemi, iki erkek kardeşimi, kız kardeşimi ve onun üç çocuğunu ve kızım Ghazal'ı kaybettim.”

Ailenin köpeği Tiki depremden dört gün sonra onu kurtarmaya yardım edene kadar neredeyse en küçük oğlu Hüseyin'i de kaybettiğini söylüyor.

Boş mezar

İletişimin kesildiği, kurtarma ve ambulans ekiplerinin henüz gelmediği sırada, ellerinden geleni kurtarmak için toplanan köylüler tarafından enkaz altından ilk çıkarılan İbrahim oldu.

Depremin bölgedeki yollarda yarattığı hasarın boyutu, sivil savunma ekiplerinin uzak köylere ulaşmakta zorluk yaşamasına neden oldu.

Ayrıca depremin ilk günlerinde kurtarma yardımlarının kuzeybatıya ulaşamaması, arama kurtarma ve ölü, yaralı ve yaralıların taşınması sorumluluğunu köylülere bıraktı.

Ayaklarından ve başından yaralanan 30'lu yaşlarındaki İbrahim, kurtarıcılar eşliğinde ayakta kalarak ağır taşları ailesinden uzaklaştırmaya çalıştı.

Oğluna ve karısına ulaştı, ardından yedi yaşındaki kızı Ghazal'ı ölü buldu.

Köylüler enkaz altında kalan herkesi bulmak için çalışmalarını sürdürürken, uzun bir günün ardından evin yanındaki mezarlığa dokuz yeni mezar kazıldı. Bunlardan sekizi dolu, diğeri ise boştu.

İbrahim şöyle konuştu: “Bu mezarı babam Hüseyin ve adını verdiğim ve çok sevdiğim oğlum için hazırladım.”

“Oğlumu dedesinin kollarına gömeceğimi söyledim.”

Ancak kurtarıcılar büyükbabayı ve torunu bulamadılar ve bodrumdaki herkesin cesetlerini bulduktan sonra ikisinin de hayatta kalma umutları kalmadı.

İkinci gün köylüler, İbrahim'i teselli etmek ve hayatta kalanlara yardım etmek için toplanarak aramalarına devam etti.

Ailenin köpeği Tiki, molozların yanında durup durmadan havlıyor ve defalarca komşuların dikkatini tek bir yere çekmeye çalışıyordu.

İlk başta, zaten başlamış olan artçı sarsıntılar nedeniyle havladığını düşündüler, ancak sonunda Tiki'nin sürekli havlaması ve bir yeri kazma girişimleri, bir komşunun İbrahim'i uyarmasına ve dördüncü günde çalışmalarını oraya odaklamasına neden oldu.

Tiki'nin onları büyükbaba ve torunun cesetlerine yönlendirmeye çalışacağını umuyorlardı, ancak sürpriz olan şey genç Hüseyin'in onu korurken ölen büyükbabasının kollarında hayatta olmasıydı.

ceylan

İbrahim'in yaşadığı tüm kayıplara rağmen enkaz altından çıkarmayı en çok istediği şeylerden biri, küçük Gazal'a hediye olarak aldığı bir çift altın küpeydi.

İbrahim, bir süre önce para toplamak için iplik küpeleri satmak zorunda kaldığını ve kendisine ne kadar kızdığını anlatırken gözyaşlarını tutamayarak, “Ben ona veremeden öldü” dedi.

“Beni affedemeden öldü.”

İbrahim yaralarının iyileşmesinden sonra gündelikçi olarak işine geri döndü ve yeni hayatına ve yeni rutinine uyum sağlamaya çalıştı.

Her sabah ailesinin kabirlerini ziyaret ediyor, onlara bir önceki gün olanları anlatıyor, yanlarına diktiği çiçekleri suluyor, Kuran okuyor.

İbrahim için kayıp duygusu aynı kalır ve özellikle gazelleri onun düşüncelerine eşlik eder.

“Onu her dakika, her saniye hatırlıyorum… Gülüşünü, yürüyüşünü ve hareketlerini hatırlıyorum.”

İbrahim her şeyini kaybettiği köyden ayrılmak istiyordu ancak sevdiklerinin mezarları buna engel oldu.

“Ailemi geride bırakamam.”

İbrahim bugün eşi ve iki çocuğu, altı yaşındaki Hüseyin ve dört yaşındaki Mahmud ve iki küçük erkek kardeşiyle birlikte yaşıyor. Hala hayatta olanlar, derin üzüntüsüne rağmen psikolojik olarak iyileşme çabalarına devam etmesi için ona motivasyon veriyor.

İbrahim, “Onlardan herhangi birini kaybetmekten korkuyorum” dedi ve “Onlardan biri hastalanırsa, o iyileşinceye kadar ne yiyip ne içebilirim.”

Artçı sarsıntı korkusuyla artık beton evde yaşayamayan İbrahim ve ailesi üzerinde şokun etkileri hâlâ sürüyor.

Bir yıldır dokunulmayan evin yıkıntıları önünde duran İbrahim, ailesinin şehit olduğunu ve bu nedenle başlarına gelenleri kabullenebildiğini söyledi.

“Birçok kimse beni teselli etti, sözleri kalbimi rahatlattı. Bana, harabelerde öldürülenlerin şehit olduğunu söyleyen Hz. Muhammed hakkında bir hadis anlattılar.

“Bana sabır veren şey bu.”