“Parmaklıkların Ötesinde” belgeseli Chesa Boudin’in ailesine odaklanıyor

Bowden, KQED’e “Kesinlikle bazı hatalar yaptık ve görevde olduğum süre boyunca çok şey öğrendim” dedi. “Olanları önlemek için farklı şekilde yapabileceğimiz iki şey vardı.”

Bu siyasi an yeni belgeselde yeniden ele alınıyor Parmaklıklar ardında: Bu bir an değil, bir harekettir25 Ekim Çarşamba günü San Francisco Halk Kütüphanesi’nin ana şubesinde prömiyeri yapılacak. Robert Greenwald’ın yönettiği film, Boudin’in siyasi ve kişisel yaşamlarıyla paralellik taşıyor ve ilk kez ebeveynleri ve onu evlat edinen ebeveynleriyle kaydedilmiş röportajlara yer veriyor.

Beaudin, “Bu film, bu ülkedeki ırkçılığın ve toplu hapsetmenin tarihini konu alıyor. Bu, dolaylı olarak ailemin hapsedilmesine yol açan aynı tarihtir – benim hatırlayamadığımdan beri hapishanelerle ilgili kendi deneyimimdir” dedi.

Bowden, KQED’den Brian Watt ile film hakkında daha fazla konuştu. Konuşmaları kısa ve net olması için düzenlendi.

BW: Bu belgesel fikri sizden mi çıktı? Yoksa birisi sana mı yaklaştı?

Chesa Bowden: Halen San Francisco Bölge Savcısı olarak görev yaptığım sırada filmin yönetmeni ekibim aracılığıyla bana ulaştı ve belgeseli önerdiler. Bir dizi benzer belgesel ekibimiz bize ulaştı ve bizimle çalışmak istediler, böylece ofisimizin ayrılmaz bir parçası haline geldiler ve sonuçta birçok yönden ailemin ayrılmaz bir parçası oldular.

Kamusal yaşamınız boyunca aile geçmişiniz konusunda açık davrandınız. Siz küçük bir çocukken, aileniz tutuklandı ve onlarca yıl hapis yattı. Bu belgeselde hem onlardan hem de sizi evlat edinen ebeveynlerinizden haber alıyoruz. Hikayelerini paylaştıklarını duyduğunuzda aklınızdan neler geçiyordu?

Bu filmde yer alan bazı röportajları yapmak için odadaydım. Annemle babamın beni hapishanenin yarattığı mesafeden büyütmekten bahsettiklerini izlemek. Beni evlat edindikten sonra yeni bir aileye taşınmaktan bahsettiklerini görüyorum. Sadece bana değil, sevdiklerini onarılamaz bir şekilde kaybeden ailelere de verdikleri zarardan dolayı pişmanlıklarını ve pişmanlıklarını dile getirmelerini izlemek benim için gerçekten duygusal bir deneyimdi.

Bu belgeselin kişisel bölümünü tartışmak için oturduğunuzda beklemediğiniz, gitmek zorunda kaldığınız duygusal bir yer var mıydı – belki de tüm hayatınız boyunca gitmeye direndiğiniz bir yer?

Belgesel birkaç yılda çekildi ve kaydedildi, bu yüzden bir dizi farklı röportaj yaptık. Bazıları benim için çok duygusaldı, özellikle de annemi yedi yıldır kanserle mücadele ederken kaybettiğim için.

Bu belgeselin çekimleri sırasında 1 Mayıs’ta, yani benim görevimden geri çağrılmamdan yaklaşık bir ay önce kendisi öldü. Filmin yönetmeni ve ekibi neredeyse öldüğü haftaya kadar onunla röportaj yapıyordu. Onun inzivaya çekildiğini görmek, bu proje kapsamında yaptığı röportajı izleyip dinlemek ve ardından bunun son filme dahil edildiğini görmek gerçekten yoğun bir duygusal deneyimdi.

Siz geri çağırma çabasıyla ilgilenirken, belgeselde ailenizdeki zor koşulları görüyoruz: annenizin kanserden kaybedilmesi ve babanızın onlarca yıl hapis yattıktan sonra New York’taki hapishaneden serbest bırakılması. Aklında ne vardı?

Geri çağırmayla yaşananlar son derece sahtekâr ve adaletsizdi. Bu bana haksızlıktı ama daha da önemlisi beni seçen ve yerime geçecek kişiyi seçemeyen seçmenlere ve San Francisco halkına haksızlıktı. Ve tüm bunların annem ölürken, ben babamı evinde karşılamaya çalışırken ve 40 yıllık hapis cezasının ardından bu zorlu geçiş sürecinde ona yardım etmeye çalışırken – yeni doğmuş bir çocuğa nasıl baba olunacağını öğrenirken – gerçekleşti. bu olamazdı. Daha zordu. Ancak birçok yönden ne kadar şanslı olduğumu ve hayat önümüze engeller koyduğunda, işte o anlarda neler yapabileceğimizi öğrendiğimiz gerçeği bana her zaman hatırlatılıyor.

Belgesel sizin hikayeniz olduğu kadar aynı zamanda annenize yazılmış bir aşk mektubudur da. Hayatının bu sonraki aşamasında savcının ofisi dışında ne yapacaksın?