Senaryo Yazımı Atölyeleri: Artıları ve Eksileri

Mısır dizileri her zaman büyük yazarların edebiyatına dayanmıştır, bu nedenle etten kemikten gerçek karakterlerin sunulduğu ve felsefi konuların incelikli bir edebi formülasyonla tartışıldığı değerli eserler vardı. Üstelik yazarın nihai hedefi diyalog dilini geliştirmekti. Bu nedenle, şimdiye kadar izleyicilerin kalbine kazınmış eski eserler bulacaksınız.

Uydu kanalları çağında, ağırlıklı olarak uzun diyaloglara dayanan Amerikan pembe dizilerini izlemeye başladık. O işlerin kriterleri farklıydı, iş ne kadar uzunsa o kadar arzu edilirdi. Cesur ve Güzel gibi binlerce bölümden oluşan diziler gördük ve bu tür dramalara “pembe dizi” diyorlardı. Ne yazık ki Mısır draması, özellikle Naguib Mahfouz, Youssef Idris, Ihsan Abdel Quddous ve diğerleri gibi büyük yazarların ölümünden sonra bu tür dizileri taklit etme eğilimindeydi. O zamandan beri Mısır draması gerilemeye başladı.

Ve Türk dizilerinin ortaya çıkmasından sonra durum daha da kötüleşti, bu yüzden iki ana sorundan muzdarip olmaya başladık, birincisi drama seviyesinin düşük olması, ikincisi ise bu dramanın Mısır gerçeğiyle uyumsuzluğu. Mısır draması, Türk hikâyelerini Mısır lehçesiyle sunar ve bu dönemde yazarlar, aile hayatına ve aile bağlarına saygı temelinde inşa edilen Türk ve Mısır kültürleri arasındaki büyük farkı hesaba katmazlar. Bu eserler toplumumuza garip fikirler getirdi ve maalesef gençler körü körüne taklit etmeye başladı.

Bugün, Mısır dramasını büyük ölçüde çarpıtan grup yazımı veya senaryo yazımı atölyelerimiz var. Nights of Dream’in altıncı sezonu bunun mükemmel bir örneğiydi. Ayman Bahgat Qamar ve Amr Mahmoud Yassin tarafından yazıldı. İkisi de ayrı ayrı çok iyi iş çıkardı. Ancak birlikte bir çalışma sunduklarında, izleyiciler ikisini ayırdı çünkü her birinin kendi vizyonu vardı.

Atölyelerde yazılan birçok diziyi izledik ama başarılı olamadılar. Bu gençliğe karşı olduğum anlamına gelmiyor ama yazmak olağanüstü bir yetenek ve her yazarın kendine has bir üslubu var ki dizinin jeneriğinde adını okumadan yazarın adını üslubundan tanıyabilirsiniz. Usame Anwar Okasha’nın eserleri, Muhammed Celal Abdel-Qawi’nin eserlerine benziyor mu? tabii ki hayır. Her birinin kendine has bir yazım tarzı vardır. Elbette yetenekli ve zeki yazarların geniş bir listesi var, ancak ünü Arap dünyasını aşan iki yazar örneğiyle örneklemek istedim. Burada yeni fikirlerle savaşmıyorum ama aşılamayan kurallar var. Bir yazarın bir vizyonu, felsefesi, hedefleri ve en önemlisi çalışmalarını kendi başına tamamlama yeteneği olmalıdır.

Bugün Mısır draması, özellikle kıdemli yazarların, oyuncuların ve yönetmenlerin yokluğundan sonra sıkıntıda, bu nedenle sanatsal soy ağacı, yapraklarının çoğu döküldükten sonra neredeyse boşaldı. Umarım drama yapımcıları, gençleri eğitmek ve yetiştirmek, gerçek yetenekleri aramak ve desteklemek için altın neslin geri kalanının deneyimlerinden gerçekten yararlanmamız gerektiğini gösteren bu bariz gerçekle ilgilenirler. bu konuyu tartışın.

reddediyorum

Yönetmen Mohamed Fadel şöyle diyor: Yazma atölyelerini duyduğumdan beri karşıyım. Çünkü eser kişiye özeldir ve karşısında duran üç dört kişiyi çizmek doğru değildir… veya üç bestecinin bestelediği bir müzik parçasını veya birden fazla kişinin yazdığı bir şiiri veya birden fazla kişinin yazdığı bir şiiri veya bir roman, hatta bir kısa öykü… Bunu daha önce duymadık Ve bu doğru değil çünkü sanat özneldir. Bu nedenle, neden senaryoyu parçaladılar ve farklı kültürel renklerde yaratıcılığa uymayan şeylere izin verdiler bilmiyorum. Elbette bunun bir sonucu olarak, kendi başına yazan ve bir kitabı olmayan Abd al-Rahim Kemal gibi mükemmellikleriyle tanınan mevcut profesörlerin yanında yükselen ve parlayan yazarların isimlerini bulamazsınız. atölye.

Bir sanat eserinin içeriği insanların vicdanına dokunabilmesi için bir kişinin ruhuna, fikirlerine ve kültürüne ihtiyacı vardır ve sahneleri ve bölümleri arasında barındırdığı sanatsal öğeler ve mesajla etkili olur… Biraz geriye dönüp bakarsak, Muhammed Celal Abdel-Qawi, Magdy Saber, Usame Anwar Okasha ve Mahfouz Abdel Rahman gibi büyük senaryo yazarlığı ustalarının ve diğer ünlü şahsiyetlerin yazı atölyeleri fikrinden uzak olduğunu görecekler. Kısacası bu konuda senaryo yazımı atölyelerinin drama sektörüne zarar verdiğini ve hiçbir şekilde fayda sağlamadığını görüyorum. Bu nedenle, bu sektörü ilerletmek istiyorsak, yazılı olarak tek yaratıcıya güvenmek olan doğru yola dönmeliyiz.

Zamanla gelişti

Yönetmen Enaam Muhammad Ali diyor ki: Senaryo atölyeleri başarılı da olabilir hayal kırıklığı da. Bunun nedeni, grubun yazma düzeyi ve danışmanlarının yeteneği ve profesyonelliğidir. Bunun bir örneği, geçen Ramazan sezonunda gösterilen ve birçok kişi tarafından övülen “İmam” dizisinin yazı grubunun süpervizörü olan Hişam Obeya’dır. Bu çalışmada Khaled Al-Nabawi’nin karakterini somutlaştırabilmesine ve mükemmel bir aktör olmasına ve enstitüdeki ilk yılındayken ilk yıllarında benimle çalışmasına saygı göstermeliyiz. Ama tüm bunların dışında, tek bir yazar yerine bir grup yazar tarafından yazılan bir esere senaryo yazılması meselesini hala anlamış değilim. Çünkü düşünce, kültür ve ifade kişiden kişiye farklılık gösterir. Ödüllü çalışmalara bakarsak, onları bir yazara ait buluyoruz, örneğin Abdul Rahim Kamal’ın “Ghamam Adası”. 2011’de Arap Baharı’ndan sonra ortaya çıkan yazı atölyelerinin başlangıcında, insanların kendilerinden kaynaklanan eserlere yönelik eleştirileri nedeniyle başarılı olamadıklarını belirtmekte fayda var. Çoğu yabancı ve Mısır ruhundan uzak, vizyondan, amaçtan ve mesajdan yoksun eserlerden aktarıldığı yer burasıdır. Ancak yıllar geçtikçe işler değişti ve bazıları deneyim kazandı ve yazı ekibi bazen yetenekli bir yazar tarafından denetlendi, bu nedenle daha önce “İmam” dizisi ve Hişam rolünden bahsettiğimiz gibi bazı güzel işler ortaya çıktı. Obayya. Yazma atölyesinden tutarlı ve uyumlu bir metin üretirken.

Yeni bir fenomen değil

Eleştirmen Khairiya Al-Bishlawi şöyle diyor: Dünyanın her yerinde var oldukları için senaryo atölyeleri yeni bir şey değil. Bu çalıştayların sonuçlarına bakmak daha doğru olur. İyi olursa bize bu atölye üyelerinin güçlü olduğunu gösterecek. Aksine, sonucun kötü olması atölye üyelerinin zayıflığını gösteriyordu. Dolayısıyla rahatsız eden atölyenin kendisi değil, bu atölyelerin üyelerinin, eğer yetenekli değillerse, görülebilecek sanatsal değeri olan hiçbir şey üretmeyecek olmalarıdır. Ve en önemlisi, atölyeyi değil, iyi değilse ürünü kınıyoruz. Atölyelerin çoğalması, tek tek yazarın sahneden yokluğunu vurgular. Çünkü tek bir yazara ait iyi senaryolar varsa drama yapımcıları yazarlık atölyesine yönelmeyecektir. Televizyon dizisi yapmak seyircinin ruh haline ve tanımlaması zor bir karışıma tabidir ama yetenekli bir yazar seyircinin ruh haline uyum sağlayabilir ve iyi bir senaryo ortaya çıkarabilir. Sonuç olarak, yayılmasından atölye sorumlu değildir, nedeni bireysel yaratıcılığın azalmasıdır.

Sektöre zarar vermek

Senarist Majdi Saber, “Senaryo atölyelerinin eserin dramatik kurgusunda bir kusur yarattığını görüyorum. Eseri izledikçe birbirine bağlı olması gereken olaylarda bir parçalanma olduğunu hissediyorsunuz. Yani birkaç yazarın bir araya gelip bir esere tek bir metin yazması doğru değil çünkü her birinin kendine has bir tarzı, üslubu, fikirleri var. Dolayısıyla bu farklılık, her yönden tek tip bir yapıya sahip bir ürün üretemez… ve çoğu zaman bütünden kopuk hissettiğimiz bir ürünle sonuçlanır. Genel olarak, düzgün bir dramanın temelleri olan baştan düğüme, doruğa ve çözüme yürümemizi sağlayan yapılandırılmış olay örgüsü, tırmanma ve sekanstan yoksun çok kalitesiz işler buluyoruz ve bu iyi değil. . Yazarı kendi üslubu ve hayal gücüyle kendi başına yazmaya ve bu sanatı gerçek yaratıcılarından öğrenmiş senaristler yetiştirmek ve mezun etmek için atölyelerden ayrılmaya davet ediyorum. Ancak atölyelerin, kendi çalışmalarını sıfırdan yazarak bireysel senaristlerin yerini almasına izin vermeyi reddediyorum. Bu, bölgedeki teknik liderliğimizi yeniden kazanmak istiyorsak olur.