Türk sütlaçlarının (sütlaç) sırrını keşfedin

Herhangi bir yemek kitabına bakın ve sütlaçların birçok şekilde yapılabileceğini keşfedeceksiniz.

Örneğin Fas’ta şefler genellikle badem, portakal kabuğu veya portakal suyu ekler ve bazen de kuru üzüm eklerler. İskandinav ülkelerinde vanilya fasulyesi ve buttercream sapı ortak özelliklerdir. Bazı ülkeler bir ya da iki yumurta fırlatır, diğerleri bir yığın baharat, ama hiçbir şey ailemin evinde Türk sütlacı (sütlaç) kadar basit ve karmaşık değildir. Oh, ana malzemeyi herhangi bir yemek kitabında veya süpermarket rafında bulamazsınız, ancak hiç şansınız yoksa, kendi orijinalinizi yapmak isteyeceksiniz ve çok sayıda halka açık (ve inanılmaz derecede duyulabilir) ıstıraba ihtiyacınız olacak, sırf herkes senin onlara olan sevgini anlasın diye. “Gerçek” sütlacın özü budur.

Ben çocukken, diğer ebeveynlerin sarılmalar, ilk yardım ve yoğun konuşmalarla yuhalamaları ve büyük duyguları düzelttiğini fark ettim. Babam? Bana bir bakış atıyor ve doğruca mutfağa koşuyor ve büyük bir tencereye rastgele süt, şeker ve pirinç doldurmaya başlıyor. “Merak etme sütlaç yapacağım, her şey düzelecek” dedi.

Önce ölçüleri hiçe saymasına şaşırdım (bir şekilde her şey yolunda gitti), sonra alnından terler akmaya başlayınca ve bir koluyla koltuğa yaslanıp diğerini tahta kaşıkla hareket ettirdiğinde. sütlaç delice, şimdi ” sütlaç monologları ” dediğim şey.

“Dilvin, bazen insanlar süetlaklarına nişasta koyarlar ve nedenini biliyor musun? Çünkü ailelerini pek sevmezler. Süetlacın mükemmel ve hafif olması için süt, şeker, pirinç – başka bir şey değil, nişasta yok. , mısır unu yok, hiçbir şey yok,” derdi yüzünde acılı bir ifadeyle.

“Açıkçası bu çok fazla iş gerektiriyor – nişasta pudingi çabucak kuruyor, ama böyle, burada durup bir saat karıştırmak zorundasın. Ama nedenini biliyor musun? Seni sevdiğim için mücadele ediyorum. Bir gün , siz de anlayacak ve çocuklarınız için aynısını yapacaksınız.” .Anne babalar çocukları için acı çeker.”

Herkesin onları ne kadar sevdiğinizi anlaması için çok sayıda (ve inanılmaz derecede duyulabilir) bir acıya ihtiyacınız olacak. “Gerçek” sütlacın özü budur.

Keşke monologun burada bittiğini söyleyebilseydim, ama uzun bir saatin ardından kremalı tahta kaşığını bırakana kadar devam etti – aşk, acı, işkence, daha fazla sevgi ve tatlılık temaları aklımda yüzerek unuturum. başlangıçta üzüldüğüm şey. Sütlaç soğuduktan sonra yemeğe oturduğumuzda kırmızı yüzlü babam (şimdi farklı bir terletmeyen tişörtle) dinlenmek için uzanıyordu. Beni sevdiği için ya da belki daha fazla acı çekmek istediği için (şimdi ikisi arasındaki ilişki konusunda kafam karıştı), onun payını da -bir tutam tarçınla- yerdim.

Otuz yılı aşkın bir süre sonra tıpkı annesi gibi sütlaç seven iki kızım var. Ve elbette başka hiçbir sütlaç, annelerinin evde onlara yaptığı gibi yaşayamaz. Türkiye’nin her yerindeki restoranlarda minik burunlar çıkıyor ve başka biri onlara teklif ettiğinde başparmaklar reddediliyor. Süpermarket raflarında ticari sütlaç gördüklerinde beni tepkilerine sokma. En büyük kızım paketin üzerindeki malzemeleri okuduğunda, “Nişasta sorunlarının en küçüğü olacak,” dedi. “Anne eve gittiğimizde bize sütlaç yapar mısın?”

iç çekmek. Bundan sonra ne olacağını biliyorsun, değil mi? Kanepede oturan, ödev yapan ya da bir TV programı izleyen kızlarıma dön ve ben mutfakta konuşmaya başladığımda çıldırıyorum, onlar zaten çok iyi biliyorlar.

Onlara şunu söylüyorum: “Size olan sevgimden asla şüphe etmeyin.” “Kötü olduğumu ya da dünyanın en kötü annesi olduğumu düşündüğün günlerde, burada nasıl duracağımı, o sesle bir saat boyunca hareket edeceğimi hatırlamanı istiyorum çünkü seni ne kadar çok seviyorum. “

Babamla benim aramdaki tek fark? O kadar uğraştıktan sonra kimsenin payımı yemesine izin vermem.