Zaman video gibidir: Boğaziçi’nde Bill Viola

Gerilim Bill Viola’nın çalışmalarında anahtar bir bileşendir. Borusan Contemporary’nin ikinci katında gösterilen “Süreksizlik” in açılış parçası olan “The Raft” ın (2004) ilk yarısı için her şey normal görünüyor. Küratör gibi bir sivri kule ile birlikte bir taş üzerinde tuğla yığınlarının kısalmasında yükselen zarif sahil binasının içinde küratör Kathleen Forde, video gösterimlerinin ilgi çekici bitişikliğini sıraladı.

Uzak biçiminde, Borusan Contemporary’nin dijital rehberinin eşlik ettiği Google Arts and Culture’ın hareketsiz görüntüleri ve metinleri ile Viola’nın oeuvre’ından tasarlanan kavramsal anlatı esasen kayboluyor. Sergi hayranlarının belirli zaman, hacim ve yakınlıklarına göre konumlandırılmış bir çalışma boyunca deneyimledikleri fiziksel bir alana girmek yerine, çevrimiçi görüntüleme her çalışmayı ayırır.

Çalışmaların ayrı ayrı medya ortamlarına ayrılması ve ayrılması, tüm küratöryel projeyi kaynağından kaldırır. Geriye kalan şey, sanatçıya ve onun çıktısına daha aşina hale gelmek için yapılan kıvrımlardır, ancak kentteki sanatın metrekaresinin daha büyük amacı ve yörüngesi ciddi ölçüde azalır. Bir metafor olarak, “Sal” sosyolojik bir pastili eşitleyici bir olağanüstü hal haline getirmektedir.

İnsanların çeşitli kıyafetleri, kıyafetleri ve cildi, yüksek basınçlı bir hortum çerçeveyi doldururken, bir kadının turuncu gömlekini, bir erkeğin mor gömleğini sallayan gölgelere gizleyerek mavi ve gri bir patlamaya indirgenir. Su telaşı azaldıkça, insanların renkleri yeniden kararır. Ruh hali, metroyu bekleyen iyi huylu bir kalabalığınkinden, acil ihtiyaca dayalı olarak zorunlu bağımlılık iklimine dönüşür.

İstanbul’da Dirimart’ta eserler sergileyen İsrailli sanatçı Yael Bartana’nın ağır çekim videografisini anımsatan, Viola’nın kamera için çektiği hazır görüntüler masumca yerçekimi ile doludur. Üç eylemi olduğu söylenebilen dramatik “Sal” dizisinde, 10 dakikalık parçanın son anları unutulmaz insan etkileşimi, yüz yüze savunmasız çaresizlik ve karşılıklı acıyla karşılaşıyor.

Uzak bir toplum

Forde, kendi odasından “The Raft” küratörlüğünü yaptı ve Borusan Contemporary’nin ikinci katında, birlikte demetlendikleri altı eseri daha ayırdı. İstanbul’un daha izole sanat kurumlarından birinin içi, videoların serebral merak uyandırdığı loş atmosfer için mükemmel, sade. “Atalar” (2012) parçası “Sal” daki temaları “Süreksizlik” boyunca tekrarlayan motiflerle, yani kişilerarası bağlantının anlamı arasında köprü kurmaktadır.

“Atalar” buharlı savanda, bulanık, serap benzeri ekvatoral manzara nemle dalgalandığı için ayarlanır. Modern giyimli dış görünüşleri erkek ve dişi olan bir çift ortaya çıkar. “Sal” daki gibi su yerine, hafif bir kum fırtınası görüş alanını alır ve gizler. Ama çift ölümsüz. Giysilerinin tekstili canlı hale geldikçe samimiyetle yaklaşıyorlar.

Yine de, sanatçıların yüz ifadeleri görünmeden önce “Atalar” da ekrandan çıkarlar. Eğer somutlaşmış ve kişileştirilmişse geçmişin şimdiki zaman için doğrudan bir endişesi olduğu fikrine karşı bir ifade gibi görünmektedir. Deneyim ve zamanın karmaşıklıklarının kimlik ve benlik üzerinde çok değerlikli etkileri vardır. Viola’nın ataların farkındalığı hakkında bir açıklama yapması durumunda, solipsizm eğilimlerini eleştiriyor.

Şimdiki anın çok önemli olduğu duygusu, hem modernizm hem de zamanın geçişine Batılı olmayan yaklaşımlara bağlı kültürleri yorumlamasıyla benimsenmiştir. Geç kapitalist sanayileşmenin ardından yeni teknolojinin veya en azından mevcut paradigma değişimlerinin bir yansıması olarak, video sanatı uygun bir ortamdır. Tüm insan yaşamını çalışmalarındaki sosyal normların bir simülatörü olarak evrenselleştirerek, Viola bilincin kıyısındadır.

Bir perspektif veya hem mekansal hem de zamansal mesafe fonksiyonları kritik gözlem için gereklidir, Viola tanık rolünü dokunaklı, refleksif bir duyarlılıkla yerine getirir. “Chott el-Djerid” (1979) ile kariyerinin başlarında, Viola görsel sözcük dağarcığını oluşturdu ve yalıtılmış bölgelerle diyalogda çeşitli uzaklıklar yarattı. Kuzey Afrika vahşi doğasından esinlenen sade, minimalist çöl geçmişleri, geniş alanlara dikkat çekiyor.

Yüz yüze görüşmek

“Atalar” da olduğu gibi Viola, “Karşılaşma” (2012) için kasvetli dünya üzerinde yavaş çekimde merceğe yürüyen bir çift kadını canlandırdı. Manevi gezginler gibi giyinmişler ve başlangıçta aralarındaki boşlukla birlikte hareket ediyorlar, bir an tereddüt etmeden içe doğru dönüp kafa kafaya yaklaşana kadar. Bunlardan biri daha yaşlı, koyu kırmızı bir toplulukta gevşek bir şekilde giyinmişken, diğeri, daha genç arkadaşı hafifçe boyanmış bir elbise içinde.

“Karşılaşma” daki iki kadın bir nesne alışverişinde bulunur, birbirlerinin ellerini sıkıca tutar ve tutkuyla birbirlerinin gözlerine bakarlar. Alt metin nesiller arasındaki deneyim iletimini sembolize etmektir. Ancak yaşlılar endişeyle çekildiği için toplantılarında sıkıntı var. Hiçbir şeyin garanti edilmediği, her şeyin dövülebilir olduğu ve her varsayım sırası zaman gibi değiştiği dünyayı biliyor.

New York Times, Viola’nın “Three Women” den (2008) bir alıntı yaparak onu video sanatında öncü olarak tanımladı. Zamanın bir insanın içsel dönüşümüne etkisini çizdiği “Başkalaşımlar” serisinin bir parçası olarak, Borusan Contemporary’nin kürasyonu Sufi mistik İbn al ”Arabi’yi referans alıyor. “Üç Kadın” benliğin manevi kavramını, denizsiz bir okyanus ya da başka bir deyişle sonsuz bir doğa olarak ifade etme çabasıdır.

Duygu fakülteleri, yani beden için algılanabilir olanın yüzeyinde belirgin bir başkalaşım olduğu, yani hem sanatçılar hem de mistikler için, sınırsızlığın ve sonsuzluğun hangi alterite veya farkın üzerinde olduğunu gösteren kanıtlar için yeterli neden , duruyor. Grenli bir film çerçevesi sayesinde, bir üçlü üçlü birlikte duruyor, ince bir şekilde kaplanmış. Merkezdeki bayan en uzun. Paketten ayrılıyor, bir şelalenin üzerinden geçiyor ve tam renkli çıkıyor.

Viola, hareketli sanatın tarihini video sanatında uyarlar. Renkli ve siyah-beyaz arasındaki dokunsal geçişi, ekran dışı göz hareketini dikkatli bir şekilde yönlendiriyor, düşen su kullanımını ve genellikle insan duygularını dramatize ediyor, hareketli resim fotoğrafçılığı zanaatını ve tiyatronun birçok unsurunu daha geniş takdir ediyor ve ima ettiği tasarım işi.

“Sanırım çok gençliğimden beri şeylerin manevi yönüyle ilgilenmiştim. Ama aldığı biçim çok sessiz bir şekilde, etrafımda harika bulduğum sıradan şeylere büyük bir odaklanmayla bakmaktı. bugün hala yapıyor, ”dedi Viola, The Guardian ile 2014 çağındaki Rembrandt olarak kutlandığı 2014 röportajı için“ Müziğim ve çayım var ve fikirler buluyorum. ”dedi.